ΠΕΖΟΣ ΛΟΓΟΣ 
Anna Xatzimixali Για εσένα είμαι εγώ! Για εσένα είμαι εδώ!
Μα εγώ για σένα, θα κρατώ πάντα αναμμένο το φως.
Να διαλύω τον φόβο μα και τα σκοτάδια σου.
Για σένα θα χύνομαι σαν ιώδιο επάνω στα ζεστά τραύματα σου.
Θα σου αρπάζω τον πόνο με γλυκερά φιλιά.
Να είμαι τ’ αγαπημένο γιατρικό σου.
Εγώ για σένα θα διαλύσω τα ρολόγια.
Και δεν θα επιτρέψω στη φθορά να σκεβρώσει την αγάπη μας.
Άλλο τικ-τακ δεν θα ηχήσει, μονάχα της καρδιάς μου.
Κι έτσι όπως θα στέκουμε αναλλοίωτοι στο τρέξιμο του χρόνου
Θ’ αγαπηθούμε ξανά και στην επόμενη ζωή.
Μιας κι η τωρινή, διόλου δε μας φτάνει.
Εγώ για σένα έχω φυλαγμένη μια αγκαλιά.
Για να ξορκίσω τις μοναξιές σου.
Και εσύ δραπέτης της ανιαρής καθημερινότητας, θα στριμώχνομαι εντός της.
Στα δάχτυλα μου ανάμεσα να κρύβεσαι να μη σε βρίσκουν πάθη, λάθη, συμφορές.
Έλα, ολόδικη σου είναι.
Ολόδικη σου είμαι.
Μα εγώ για σένα..
Δες με πως αιθεροβατώ πλάι στο γκρεμό.
Δε φοβάμαι τίποτα, μπορώ και να πετάξω.
Κανένα γλίστρημα, καμία απότομη κίνηση δε με τρομάζει.
Με κρατούν σφιχτά τα χέρια σου κι αυτό μου αρκεί.
Δεν πέφτουν όσοι αγαπιούνται.
Ένα τεράστιο αλεξίπτωτο η αγάπη.
Που λίγο πριν τη συντριβή, ανοίγει και μας σώζει.
Εγώ για σένα πείστηκα, πως άλλος για μένα δεν υπάρχει.
Έχεις νιώσει άνθρωπο ολότελα δικό σου;
Να φαντάζει προορισμός όταν όλοι οι άλλοι υπήρξαν σαν ταξιδάκια αναψυχής.
Να του μιλάς με νεύματα, γνεψίματα κι ανάσες.
Κι εκείνος να σε νιώθει, να συλλαβίζει τις ανομολόγητες λέξεις σου.
Να αντηχεί σαν εσωτερική φωνή σου.
Σαν ένα δεύτερο εγώ σου.
Να μη θέλεις να μαζέψεις άλλες εμπειρίες για τη συλλογή σου.
Να αναρωτιέσαι «Πώς γίνεται να ζήσω χωρίς εσένα;» και κάθε κύτταρο σου να εξουσιάζεται από τον φόβο της απουσίας.
Αν χαθείς, πάρε με μαζί σου.
Να γητέψουμε νέους κόσμους αγκαλιά.
Εγώ για σένα, θα προσπαθώ.
Αιώνια, θα είμαι εδώ.
Για πάντα, θα στο ψιθυρίζω, θα στο γράφω, θα στο τραγουδώ.
Μα εσύ θα το αφουγκράζεσαι σ’ εκείνες τις μικρές στιγμούλες της καθημερινότητας.
Στις υποχωρήσεις, στις υπερπροσπάθειες, στις σιωπές, στα φιλιά.
Είναι αστείο εκεί που πάει και φωλιάζει η αγάπη.
Στα πιο ανόητα, ανορθόδοξα,
αντισυμβατικά και διόλου ρομαντικά μέρη.
Πόση αγάπη κρύβεται στο «Πάρε με όταν φτάσεις».
Και σ΄εκείνο το χατίρι που δεν μπορώ να σου χαλάσω.
Η αγάπη επιβιβάζεται στα δύο λεωφορεία που αλλάζω για να ‘ρθω να σε δω.
Και σ’ εκείνο το αχνό χάδι επάνω στα μαλλιά σου.
Ένας μονάχα άνθρωπος είναι ικανός να φέρει τα πάνω κάτω.
Να γκρεμίσει κοσμοθεωρίες.
Να μεταλλάξει τα σκληρότερα «όχι» σου, σε ηχηρά «ναι».
Είναι εκείνος που θα σου μάθει πως η αγάπη μοιάζει με δρόμο.
Δύσβατο ή κατηφορικό, λεωφόρο ή σοκάκι, πάντα σε βγάζει σ’ ένα ξεχωριστό «εδώ», στην προσωπική Ιθάκη σου.
Με αγαπημένα σώματα φτιάχνονται οι πατρίδες.
Το «εδώ» μου θα ορίζεται εξ’ ολοκλήρου από εσένα.
Μην αμφιβάλλεις λεπτό..
..μιας κι εγώ για σένα θα είμαι εδώ..
Έλενα Κορινιώτη