Ορίζοντες Τέχνης

Η γραφή είναι ένας μικρός θάνατος. Δεν συγκρίνεται η στιγμή που θα νιώσεις ότι η ψυχή σου ξεκολλάει από το σώμα σου. Είναι ένας μακρόσυρτος θάνατος που καταλήγει σε έναν οργασμό και εκεί ξεψυχάς. Κάθε φορά που γράφεις αφήνεις και ένα κομμάτι από την σάρκα σου πάνω στο χαρτί, γεννάς αντοχές, ξυπνάς ηφαίστεια που κοιμούνται. Γεννιέσαι και εσύ μαζί με την γραφή. Αφήνεσαι, πονάς, κλαις, γελάς.
Η γραφή είναι απομόνωση. Είναι προσευχή. Είσαι εσύ και ο εαυτός σου, ο γυμνός εαυτός σου. Μην σκεφτείς τι θα σκεφτούν, μην σκεφτείς τι θα σε πούνε. Ας σε πούνε τρελό, δεν πειράζει. Όσοι δεν καταλάβουν πάλι τρελό θα σε έλεγαν. Κανένας δεν έγραψε ποτέ με το καλύτερο του κουστούμι φορεμένο. Με τα κουρέλια μας φορεμένα γράφουμε, με τα σκισμένα μας ρούχα με τα μπαλώματα μας γράφουμε. Με τα δάχτυλα βουτηγμένα μέσα στη σάρκα.
Γιαυτό μην θεωρήσεις ποτέ ότι γράφεις επειδή άφησες κάποιες λέξεις πάνω σε ένα χαρτί. Μην νομίζεις ότι γράφεις αν είσαι φιλόδοξος. Να είσαι ταπεινός. Μην περηφανεύεσαι ότι γράφεις επειδή μουτζουρώνεις χαρτιά. Μην κολακεύεσαι άδικα. Δεν γράφεις. Κοροϊδεύεις τον κόσμο και τον εαυτό σου. Μην αδικείς τόσο τον κόσμο.
Εάν δεν κλάψει κάποιος μαζί σου, εάν δεν νιώσει να σε μισεί, να σε αγαπάει, να θρηνεί, να γελάει, δεν γράφεις. Κάνεις το κομμάτι σου. Κάνε ότι θέλεις, όσο θέλεις αλλού όμως. Μην αγγίζεις τις λέξεις. Τις πονάς. Υποφέρουν. Ματώνουν. Είσαι τόσο πολύ αδέξιος που σε φοβούνται. Και όταν τις χρησιμοποιείς για να φανερώσεις δήθεν ευαισθησίες σου εκείνες λυπούνται. Μην προσπαθείς λοιπόν, με την τέχνη σου, να μαζέψεις με το στανιο σε μπουκάλια τα δάκρυα του κόσμου.

Η γραφή είναι μικρός θάνατος. Μπορεί όμως εάν την εκμεταλλευτείς να γίνει ο δικός σου θάνατος. Αυτός που θα σου στείλουν οι λέξεις που τις κοροϊδεύεις για να σε εκδικηθούν.

Σχόλια

σχόλια