ΠΕΖΟΣ ΛΟΓΟΣ 
Anna Xatzimixali «Η Ιστορία του Καφέ Κυρίου» του Αντώνη Γαβαλά
Ήταν όλος καφέ! Καφέ μαλλιά, καφέ σακάκι, καφέ παντελόνι, καφέ κάλτσες, καφέ παπούτσια, καφέ γραβάτα και καφέ πουκάμισο με λευκές ρίγες, το μόνο που έσπαγε επάνω του το καφέ. Κι η ψυχή του, κι αυτή καφέ, φαινόταν στο βλέμμα του, κάτι μεταξύ κατάθλιψης και πένθους, με μια μικρή απόχρωση ελπίδας, απαραίτητη για να συνεχίσει να ζει, ίσως όμως όχι αρκετή.
Ποια ιστορία γράφτηκε που ήταν τόσο αμείλικτη μαζί του; Του έλειπε μια σκέψη, για να ολοκληρώσει την άθλια ζωή του.
– Τι θα πάρετε κύριε;
– Έναν καφέ παρακαλώ.
Ήπιε τις πρώτες γουλιές για να ζεστάνει τα χείλη του, τις επόμενες για να ξενυστάξει. Περίμενε έναν άγνωστο, είχε βάλει μια αγγελία στην εφημερίδα. Όταν μπήκε από την πόρτα της καφετέριας ήταν σίγουρος πως ήταν αυτός. Σηκώθηκε και του έκανε νόημα.
– Ο κύριος Καφές;
– Ναι, εγώ είμαι, εγώ έβαλα την αγγελία.
Ο άντρας κάθισε κι ήπιε κι εκείνος μερικές γουλιές καφέ.
– Λοιπόν, γιατί ακριβώς θέλετε να αυτοκτονήσετε;
– Έχετε τη λύση;
– Φυσικά, με όποιον τρόπο εσείς επιθυμείτε. Θα ήθελα όμως να γνωρίζω το λόγο.
– Έχει σημασία;
– Φυσικά! Πώς αλλιώς θα σας δείξω τον τρόπο;
– Μα, πώς γίνεται να έχει σημασία;
– Η μέθοδος πρέπει να αρμόζει στο λόγο. Ο λόγος θα μας υποδείξει αν θα πρέπει η μέθοδος να είναι εντυπωσιακή, οχληρή ή ανώδυνη και μη ανιχνεύσιμη…. Λοιπόν!
– Μονοτονία, δε συμβαίνει τίποτα σημαντικό, τίποτα το ιδιαίτερο. Δεν υπάρχει λόγος δηλαδή, καταλαβαίνετε!
– Καταλαβαίνω, το συναντάω συχνά. Έχω βοηθήσει πολλούς να φύγουν.
– Είναι κι άλλοι σαν κι εμένα, δηλαδή;
– Πάρα πολλοί!
– Αλήθεια! Τότε, δεν είμαι όσο μόνος πίστευα!
– Φυσικά και δεν είστε.
– Τη γλύτωσε κανείς;
– Όχι, τους ξεπάστρεψα όλους.
– Εσείς;
– Τρόπος του λέγειν!
– Α, κατάλαβα. Και ποια μέθοδος είναι κατάλληλη για την περίπτωσή μου;
– Κάτι αντίθετο με αυτό που ζείτε, κάτι να κάνει θόρυβο, όπως το να πέσετε φωνάζοντας ή μια έκρηξη στο σπίτι σας που θα σας τυλίξει στις φλόγες κι εσείς θα ουρλιάζετε νιώθοντας τη σάρκα σας να λιώνει στη φωτιά.
– Μα αυτό είναι φρικτό, δεν υπάρχει κάτι πιο ανώδυνο, ένα δηλητήριο ας πούμε;
– Σας είπα, αυτό ταιριάζει στην περίπτωσή σας.
– Μάλλον, θα πρέπει να το ξανασκεφτώ.
– Δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση, από τη στιγμή που με καλέσατε.
– Τι θέλετε να πείτε, ότι είμαι καταδικασμένος; Δεν μπορώ να αναιρέσω την απόφασή μου;
– Όχι, ποτέ, θα χαλάσει η φήμη μου.
– Ίσως θα πρέπει να συναντήσω κι άλλους σαν κι εμένα. Ίσως να μη νιώθω τόσο μόνος και να βρούμε όλοι μαζί μια λύση να βγούμε από αυτήν την ανία. Και τότε δε θα σας χρειαζόμαστε.
– Αυτό ξεχάστε το, δε θα αφήσω να συμβεί, θα μείνω χωρίς ασχολία, θα καταστρέψετε την ψυχική μου ισορροπία και τότε θα θέλω εγώ να βρεθώ στη θέση σας. Αυτό θα ήταν ανεπίτρεπτο. Δεν μπορώ να καταρρεύσω για χάρη σας.
– Εγώ θα ξεφύγω!!
Ο καφέ κύριος, ο κύριος Καφές, για πρώτη φορά έριξε τη γροθιά του στο τραπέζι αποφασιστικά. Είχε αλλάξει γνώμη και θα έκανε τα πάντα για να μην αφήσει εκείνον τον άντρα να τον ξεπαστρέψει όπως τόσους άλλους. Σήκωσε το ποτήρι με το χέρι του και το κατέβασε με δύναμη στο κεφάλι εκείνου του άντρα που με τόση ευκολία είχε βρει μέσω αγγελίας. Ο άντρας ψυχορράγησε στο πάτωμα και μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα η αναπνοή του σίγασε για πάντα. Ο καφέ κύριος χαμογέλασε από ευτυχία, καμαρώνοντας για το θάρρος του. Έβαλε το καφέ του καπέλο και βγήκε έξω από την καφετέρια.
Ήταν η μοναδική φορά που είχε πάρει μια δυναμική απόφαση για την ίδια του τη ζωή. Καθώς όμως περνούσαν τα βήματά του, διαπίστωνε πως δεν είχε κανένα νόημα πια. Όλη του η ζωή ήταν εκείνος ο άντρας, η αγωνία της αναζήτησής του και η προσμονή του ερχομού του. Όλα ήταν κενά στο μυαλό του όπως και ο κόσμος γύρω του που άρχισε σιγά-σιγά να σβήνει, αφήνοντας ένα φόντο λευκό. Δεν υπήρχε λογική! Ο λόγος που τον είχε οδηγήσει στην αναζήτηση του άντρα ήταν και ο λόγος που έμενε ζωντανός. Κι όταν δεν υπήρχε πια λόγος να αναζητά τον άντρα δεν υπήρχε λόγος για να ζει. Τελικά είχε βρει μόνος του τη μέθοδο να ξεπαστρέψει τον ίδιο του τον εαυτό και ήταν ο πιο επώδυνος απ’ όλους, τον καταδίκασε να ζει για πάντα μόνος στο δικό του λευκό κολαστήριο.
Η Ιστορία του Καφέ Μέσα στις Ιστορίες
Σε κάθε ιστορία υπάρχει ο καφές, το ρόφημα που πίνουν οι ήρωες όταν συναντιούνται ή ακόμα και όταν είναι μόνοι. Είναι το άρωμα που αναδύεται μέχρι τα ρουθούνια τους και ξυπνάει αναμνήσεις και συναισθήματα, και τους κρατάει συντροφιά. Είναι ένα μέσο για να κυλήσει η ιστορία, να ξεκλειδώσουν οι σκέψεις του συγγραφέα και να περάσει ο χρόνος, μέχρι να ζεσταθεί καλά το μελάνι και να γλιστράει με ευκολία πάνω στο χαρτί.
Ο Αντώνης Γαβαλάς γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Κερατσίνι. Σπούδασε μάρκετινγκ και μάνατζμεντ, σε Ελλάδα και Σκωτία και δημοσιεύει τα άρθρα του γύρω από την ομαδική εργασία και την εργασιακή συμπεριφορά στην ιστοσελίδα «Ο Καλός Συνάδελφος» που δημιούργησε ο ίδιος, με τη βοήθεια των φίλων και συνεργατών του.
Συγγραφέας μυθιστορημάτων, παιδικών ιστοριών, επιστημονικών συγγραμμάτων και ολίγων ποιημάτων.
Έμπνευσή του είναι οι ιδέες κι οι αξίες, εντελέχεια της γραφής του είναι το συναίσθημα. Από αυτό αντλεί ενέργεια και γράφει για κόσμους δικούς του, όπως εκείνος φαντάζεται ότι θα πρέπει να είναι.
Γράφει για να ξεφύγει από έναν κόσμο στον οποίο νιώθει ξένος, στις γωνιές του θυμικού να βρει ελπίδα και συντρόφους αδελφικούς. Η αναζήτηση είναι μια, η απόλυτη αλήθεια, αυτό για το οποίο αξίζει κανείς να ζει.