Ορίζοντες Τέχνης

Οι μεγαλύτεροι έρωτες δεν φορούν νυφικό.
Ντύνονται με ορθάνοιχτες πληγές.
Και ερυθρά γδαρσίματα.
Δεν έχουν μελιστάλακτους τίτλους.
Ούτε ηρωικούς ρόλους.
Μονάχα έναν ντροπιασμένο θύτη.
Κι ένα εξιλαστήριο θύμα.

Οι μεγαλύτεροι έρωτες, σκορπίστηκαν σε χιλιόμετρα της εθνικής οδού.
Κάποια βράδια σαν το αποψινό.
Με τον «ερωτικό» να παίζει στου αυτοκινήτου τα ηχεία
και μια πληθώρα από σκέψεις συντροφιά.
Με μια επαναστάτρια καρδιά που αγνοεί επιδεικτικά τις φωνές της λογικής.
Περιφρονεί της μοίρας τα γραμμένα.
Οι μεγαλύτεροι έρωτες έγιναν ποιήματα.
Κουβέντες που έφτασαν στην άκρη της γλώσσας,
μα γλίστρησαν ντροπιασμένες στον λαιμό.
Σχεδόν αναπόφευκτα σκορπίστηκαν
σε γαλάζιες γραμμές παλιών τετραδίων.
Από τον καημό τους στοίχειωσαν,
προσμένοντας να βρουν τον αποδέκτη τους.

Οι μεγαλύτεροι έρωτες έγιναν «παλιές υποθέσεις» σε βραδινές παρέες.
Ακούστηκαν σαν διηγήσεις.
Νοθεύτηκαν με μπόλικο κρασί και βλέμματα συμπόνιας.
Κάηκαν σαν ισχνά τσιγαρόχαρτα.
Σφραγίστηκαν ως «περασμένα, ξεχασμένα».
Κι ας ξέρεις, καλύτερα απ’ όλους, πως δεν σβήστηκαν ποτέ.
Μένοντας σαν κατεστραμμένα αρχεία στη μνήμη.

Οι μεγαλύτεροι έρωτες δεν ένιωσαν ντροπή.
Θρέφτηκαν από αρχέγονα αισθήματα.
Ξεγυμνώθηκαν από καθωσπρεπισμούς και σοβαροφάνειες.
Πορεύτηκαν γυμνοί.
Κατέληξαν πληγωμένοι.
Έσβησαν ανολοκλήρωτοι.

Οι μεγαλύτεροι έρωτες έζησαν τη νύχτα.
Σε λαμπερά κοιτάγματα.
Που ανταλλάχθηκαν ξανά και ξανά.
Σε συνωμοτικά χαμόγελα.
Και σ’ εκείνη την αγαπημένη μου ανάσα.
Λίγο πριν το πολυπόθητο φιλί.
Που πάντα συγκρατεί εντός της κράματα από τόλμη και φόβο.

Οι μεγαλύτεροι έρωτες, έγιναν νυχτερινά τηλεφωνήματα.
Με φωνές που τρεμόπαιζαν και κόμπιαζαν από δισταγμό.
Με «σε θέλω» που ειπώθηκαν ψιθυριστά, θαρρείς και φοβήθηκαν ν’ ακουστούν.
Μα και με απλοϊκές φράσεις
που θα μπορούσαν να σταθούν ως σκεπαστά «σ’ αγαπώ».
«Είμαι εδώ κοντά, θέλεις να βρεθούμε;»
«Χρόνια σου πολλά, δεν σε ξέχασα!»
«Σήμερα σε σκεφτόμουν, είσαι καλά;»

Οι μεγαλύτεροι έρωτες είναι φωτιές.
Φλόγες που καταστράφηκαν από την ίδια τους την κάψα.
Καταλήγοντας ως μίζερες, γκριζωπές στάχτες.
Που πάντα θα κηλιδώνουν τις μνήμες και το «τώρα μας».
Αφήνοντας το καρβουνιασμένο ψεγάδι τους επάνω μας.

Οι μεγαλύτεροι έρωτες κοιμούνται σε χωριστά κρεβάτια.
Αγγίζουν σάρκες πετυχημένων υποκατάστατων.
Δεν υπάρχουν σε όραση, όσφρηση, γεύση, ακοή, αφή.
Έχουν εγκλωβιστεί στο μυαλό μας.
Είναι είτε παιχνιδίσματα του νου.
Είτε χθεσινές αναμνήσεις.

Ζουν στην ακυβέρνητη φαντασία μας.
Και καμιά φορά, χωρίς να το θέλω
φορούν τ’ όνομα σου.

*Οι μεγαλύτεροι έρωτες*

Έλενα Κορινιώτη

Σχόλια

σχόλια