ΠΕΖΟΣ ΛΟΓΟΣ 
Anna Xatzimixali •Η μεγαλύτερη τρέλα της ζωής μου•
Θα το ξανάκανα.
Πάλι στα βιαστικά θα επιβιβαζόμουν στο τρένο της γραμμής, χωρίς να το πολυσκεφτώ.
Θα τσαλάκωνα με τα δάχτυλα μου το χαρτάκι που θα αναγραφόταν τ’ όνομα της πόλης σου.Πάλι θα ξεθόλωνα με την παλάμη μου το τζάμι.
Κοιτάζοντας τα δέντρα που σαν αλαφιασμένα θα παρασύρονταν προς τα πίσω.
Ίσως με την ίδια μανία που θα έσπασα κι εγώ το κοντέρ του χρόνου.
Εντελώς αφύσικα θα έτρεχα προς τα πίσω.
Πίσω, πίσω κι άλλο πίσω.
Ίσα για ν’ αγγίξω εκείνη τη θαμπή ανάμνηση της πρώτης μας συνάντησης.
Να σου συστηθώ ξανά.
Να μη σ’ αφήσω να μου ξεγλιστρίσεις ξανά.
Πάλι, με δύο ακουστικά στ’ αυτιά και με μια αγκαλιά μελωδίες θα ταξίδευα.
Πάλι θα σκάρωνα έναν εσωτερικό μονόλογο, προβάροντας τις λέξεις που θ’ άφηνα να κυλίσουν απ’ τα χείλη μου.
Μαντεύοντας τις απαντήσεις σου, σίγουρα θα φαντασιονόμουν όσα θέλω να μου ψιθυρίσεις.
Ξανά και ξανά.
Πάλι για εκείνο το ρίγος, το σκαλωμένο στο κορμί.
Μέχρι το βαγόνι να σταματήσει στο τελικό προορισμό του.
Πάλι, τόσα χιλιόμετρα για σένα.
Πάλι, να νιώθω τα λεπτά να κυλάνε μαρτυρικά αργά.
Πάλι, με την ίδια αθωότητα, να ξαναφάω τα μούτρα μου.
Μυαλό δεν έβαλα, γαμώτο.
Πάλι, αυτή την απερισκεψία θα προσθέσω στη λίστα των αγαπημένων μου.
Που θα τη βάζω σ’ αυτόματη αναπαραγωγή, όταν θα ξεμένω από ζωή.
Να μου υπενθυμίζω πως κάποτε είχα τα κότσια να διεκδικήσω όσα μου κατακαίνε τη ψυχή.
Το αν άξιζαν, είναι ένα άλλο ζήτημα.
Πάλι, έτσι ένα βράδυ ανούσιο, σαν το αποψινό.
Τυλιγμένη μέσα στη φόδρα του παλτό σου να σου ψεύδομαι ασύστολα λέγοντας σου πως “Έχουμε τελειώσει”.
Η φωτιά του αναπτήρα ν’ ανάβει κι εσύ να μου τον τραβάς βίαια απ’ το χέρι.
“Κόψ’το, σε καταστρέφει” να μουρμουρίζεις νευριασμένος.
Κι ύστερα να με φιλάς.
Λες και τα χείλη σου δεν έχουν ανάλογα ποσοστά επικινδυνότητας.
Λες και δεν είναι ικανά να με εξοντώσουν.
Πάλι εσύ, μια τρέλα μεγάλη.
Μια αιώνια πάλη, για ένα διαολεμένο πάλι.
Θα ερχόμουν ξανά.
Και δεν θα έκοβα τίποτα στο μοντάζ.
Να με περιμένεις.
Στο σιδηροδρομικό σταθμό.
Έλενα Κορινιώτη