Ορίζοντες Τέχνης

Πόσο περίεργοι που είμαστε οι άνθρωποι λίγο πριν μείνουμε μόνοι.

Πόσο όμορφοι μας φαίνονται οι άνθρωποι που κάποτε πληγωσαμε, όταν μένουμε έρημοι.

Πόσους ανθρώπους αφήσαμε , πόσους διώξαμε, πόσους στενοχωρήσαμε.

Πόσους βρήκαμε λίγους..

Είναι ψηλός, είναι κοντός, είναι χοντρός, είναι περίεργος, είναι φτωχός, έχει λίγα μαλλιά, είναι αγύμναστος, είναι χαζός.

Και το αντίθετο βέβαια..

Οι άντρες για τις γυναίκες.

Έτσι μεγαλώσαμε με τον πήχη ψηλά σε ομορφιά και χαμηλά σε χαρίσματα ψυχής.

Όμως όταν θα μείνουμε μόνοι αρχίζουμε τις εκπτώσεις.

Ξαφνικά ο άσχημος έγινε γλυκούλης, η ασήμαντη σημαντική και ο κοντός τελικά δεν είναι τόσο κοντός εάν βγάλεις το τακούνι.

Ναι ε;

Έτσι νομίζουμε ..

Οτι οι άνθρωποι είναι μπαλάκι του τένις.

Οτι όποτε μας βολεύει τους διώχνουμε, όποτε μας συμφέρει τους καλούμε πίσω.

Όχι δεν είναι έτσι..

Με τα ίδια μάτια τους βλέπουμε πάλι.

Δεν μεγάλωσε η μυωπία μας.

Η μοναξιά μας μεγάλωσε.

Γιαυτό λοιπόν πρέπει να μετράμε τους ανθρώπους μας καλύτερα όταν τους έχουμε.

Γιατί όταν τους χάσουμε είναι αργά.

Δεν σημαίνει ότι η τύχη μας θα τους φέρνει πάντα στον δρόμο μας.

Ούτε ότι η ομορφιά μας θα μείνει για πάντα εδώ.

Όλα φεύγουν και χάνονται εκτός από την ψυχή μας.

Για αυτό πριν διώξουμε έναν άνθρωπο από την ζωή μας πάλι, ας αναρωτηθούμε πόσες ζωές έχουμε άραγε να ζήσουμε.

Πόσες μέρες, ώρες, μοναξιάς έχουμε να διανύσουμε.

Ήμασταν καμωμένοι να ζούμε μόνοι.