ΠΕΖΟΣ ΛΟΓΟΣ 
Anna Xatzimixali Η Ζωή και οι .. ΄μαργαρίτες της !
Όχι δεν έχω πάει στο Βόρειο πόλο
ούτε και στο νότιο!
Θα ήθελα όμως πολύ να πάω να γίνω αόρατη και να μπω μέσα σ’ενα πιγκουινόσπιτο!
Ναι καλά διαβάσατε θέλω να τα δω αυτά τ’αγαπημένα μου πιγκουινάκια πως ζουν μέσα στη δική τους ομορφοοικογένεια!
Δεν πρόλαβα να τελειώσω την πιγκουινοσκέψη μου και μια ομίχλη μαγική με κάλυψε!
Ούτε βοήθεια δεν πρόλαβα να φωνάξω!
Τσουπ μέσα στ΄όνειρο.
Μα τι γίνεται εδώ!
Πόσο όμορφο είναι αυτό το ιγκλου!
Δεν κρυώνα καθόλου!
”Μα τι βλέπω !
Μια όμορφη οικογένεια πιγκουίνων!
Ο μεγαλόσωμος πατέρας ,η εύσωμη μητέρα και το παιδί τους!
Καλά το πιγκουινάκι το γνώρισα αμέσως γιατί είναι μικρόσωμο!
Το σπίτι τους μοσχοβολούσε ψαράκια ψητά και βραστά χόρτα!
Μπράβο τους είναι της υγιεινής διατροφής σκέφτηκα αμέσως
Όλοι μαζί ξεκίνησαν το φαγητό τους αλλά ο μικρός αταχτούλης ήθελε να τελειώσει πρώτος και
με μια λαίμαργη κίνηση έβαλε όλο το ψάρι στο στόμα του
”Πρόσεχε παιδί μουθα πνιγείς” ακούστηκε η βαριά φωνή του πατέρα του
”Μη σε νοιάζει μπαμπά προσέχω πολύ και δεν παθαίνω τίποτα”
απάντησε βιαστικά ο αταχτούλης.Και τσουπ τρέχει για να ξεκινήσει το αγαπημένο του παιχνίδι!
”Γρήγορα στη θέση σου έχουν μείνει τα χορταράκια σου” του φώναξε η βραχνή φωνή της μαμάς του!
”Όχ δε μου αρέχουν τα σαλατικά δε θέλω να τα τρώω ”είπε ο αταχτούλης και γύρισε πάλι στο τραπέζι!
”Μα τα σαλατικά είναι τόσο οφέλιμα για μας
Ίσως σήμερα αν τα δοκιμάσεις ν’αλλάξεις εντελώς γνώμη ”είπε τρυφερά η μαμά!
Με το ζόρι έφαγε πέντε πιρουνιές και αφού κοίταξε τη μαμά του στα μάτια σηκώθηκε
έπλυνε καλά τα χέρια του και πήγε στο αγαπημένο του κιβώτιο παιχνιδιών.
Του άρεσαν πολύ τα ταξίδια με όλα τα μέσα μεταφοράς κι έτσι είχε ένα μπλε αεροπλανάκι ένα άσπρο καραβάκι,ένα λιλά ποδήλατο,ένα γκρι αυτοκινητάκι, αλλά κι ένα πορτοκαλί τρένο !
Αυτά τα έβγαζε έξω από το κουτί κι έκανε τον γρήγορο πιλότο ,τον άξιο καπετάνιο αλλά και τον ποδηλάτη ,το σωστό οδηγό αυτοκινήτου και τον προσεχτικό οδηγό τρένου!
Ο μπαμπάς καθόταν στον πράσινο καναπέ και διάβαζε ένα βιβλίο και η μαμά ξεφύλιζε ένα περιοδικό μόδας!
”Θέλω να βγω έξω να παίξω λίγο μπάλα ”είπε ο αταχτούλης κι ο πατέρας του τον άφησε να πάρει την καφέ του μπάλα και να βγει στην μεγάλη αυλή!
Εκείνη την ώρα έβγαιναν και οι φίλοι του έξω και έπαιζαν πολύ ωραια!
Τελικά όμως το παιχνίδι κατέληξε σε κρυφτό κι ο αταχτούλης έχασε και την αγαπημένη του μπάλα!
Στο τέλος ο φίλος που την είχε κρύψει του είπε ότι ήθελε να παίξουν το κορόιδο κι έτσι ξεκίνησε πάλι το παιχνίδι τους!
Έπαιζαν με τα δυνατά τους πόδια,’επαιζαν με τις όμορφες πλακουτσωτές μύτες τους
και με το σκληρό τους κεφάλι και γελούσαν πολύ χαριτωμένα!
Κάποια στιγμή όμως πόνεσε από ένα χτύπημα νευρίασε και γύρισε θυμωμένος στο σπίτι του!
”Δε θέλω αυτούς τους φίλους ,μου χάλασαν την μπάλα και τώρα δεν μπορώ να παίξω”
”Έλα ηρέμησε παιδί μου θα σου περάσει πολύ γρήγορα”του είπε γλυκά η μαμά του !
Ο πατέρας του του έφτιαξε πάλι την μπάλα και η μητέρα του έβαλε ένα παγωμένο πανί πάνω στο κεφάλι του!
Όταν ο πατέρας του έδωσε πάλι την μπάλα ο αταχτούλης χάρηκε τόσο πολύ που φώναζε δυνατα”ζήτω ζήτω”!
”Τώρα όμως είναι βράδυ και πρέπει να κοιμηθούμε αταχτούλη μου”
Καλό ύπνο και όνειρα γλυκά” φώναξαν η μαμά του κι ο μπαμπάς τους!
Ένα δέντρο από τα παλιά!
Έλα ξεκουράσου στα κλαδιά μου
Είμαι ένα δέντρο από τα παλιά!
Όμως η ομορφιά μου είναι παντού!
Ακόμα κι αν τα χρόνια περνούν
ακόμα κι αν οι ρίζες βγουν έξω από τη γη
δεν παλιώνω ποτέ!
Όπως η ομορφιά των μεγάλων ανθρώπων
ακόμα και με το πρόσωπο γεμάτο ρυτίδες
γίνεται ακόμα πιο πολύτιμη
δε σταματά να λάμπει γύρω τους!
Είναι σαν τα κύματα της θάλασσας
που βγάζουν τόσους ήχους
διαφορετικούς κάθε φορά
όταν σκάνε πάνω στα βράχια.
Κι εσύ που αγαπάς τη θάλασσα
κι εσύ που τη θαυμάζεις ξέρεις
ότι είναι η καλύτερη μουσικός
γιατί δημιουργεί νέους ήχους!
Και είναι ωραία να σκέφτεσαι
πως αυτή τη στιγμή του
φθινοπώρου κάπου στην
Ιαπωνία όλα είναι ανθισμένα
και η φύση γελά και χαίρεται
με το δικό της τρόπο!
Ο Πάνος μαθαίνει για την ψυχή
Η αγάπη θα μας σώσει είπε πάλι η γιαγιά.
Τρέχουν τα παιδιά ν’ακούσουν την καινούρια ιστορία της.
Λοιπόν ήταν κάποτε ένα παιδί ο Πάνος που μιλούσε πολύ.
Έβλεπε ένα κομμάτι τυρί και ρωτούσε τη μητερα του»γιατί να το φάω»;
η μαμά του έλεγε έχει ασβέστιο και θα σε βοηθήσει να κάνεις γερά οστά.
Έβλεπε το σπανάκι και ρωτούσε γιατί να το φάει και η μητέρα του έλεγε έχει σίδηρο και κάνει καλό στο αίμα μας.
Βλέποντας μια μέρα ένα καθαρισμένο καρύδι είπε στη μαμά του ότι μοιάζει με το μυαλό του ανθρώπου.
Έτσι η μαμά του εξήγησε ότι η φύση ό,τι κάνει είναι μοναδικό και πάντα υπάρχει κάποιος σκοπός.
Μάλιστα πολλά φρούτα ή λαχανικά μας δείχνουν από μόνα τους που μας κάνουν καλό και τα τρώμε.
»Κατάλαβες ψυχή μου»;ρώτησε η μαμά του.
»Μαμά η ψυχή μας πώς τρέφεται»;ρώτησε αμέσως ο Πάνος.
Η μαμά τα έχασε γιατί δεν περίμενε τέτοια ερώτηση.
Πολλές φορές και οι μαμάδες δεν είναι έτοιμες να δώσουν μια απάντηση στο παιδί τους.
Χρειάζονται λίγο χρόνο.
Τον πήρε λοιπόν μια αγκαλιά και του είπε
»Παιδί μου η ψυχή μας είναι αόρατη.
Δε χρειάζεται τροφή
Τρέφεται με την ομορφιά του κόσμου.
Με το κελάηδημα των πουλιών.
Με μια ωραία μουσική.
Με τις χρυσές αχτίνες του ήλιου.
Με το λευκό χιόνι.
Με τα γάργαρα νερά και τα όμορφα λουλούδια!
Τρέφεται όταν μοιράζεσαι πράγματα με άλλα παιδιά.
Τρέφεται όταν υπάρχει δικαιοσύνη γύρω σου.
Ο Πάνος την κοίταζε καλά καλά και δε μιλούσε.
Κάποια στιγμή γύρισε και της έκανε μια μεγάλη αγκαλιά!
Ήταν μια ζεστή ακαλιά και ο Πάνος αισθάνθηκε κάτι γλυκό μέσα στην καρδιά του!
Αισθάνθηκε την ψυχή του!!
Ζωή Μπούζα
Τα δυο μου παιδιά και τα τρια μου εγγόνια μέκαναν να αισθάνομαι σαν μια ήρεμη θάλασσα.Κάθε κύμα ,κάθε βαρκόύλα ακόμα κι ένα καραβάκι ταξιδεύει μέσα στη σκέψη μου γίνεται μια ιστορία ένα παραμύθι. Γίνομαι κι εγώ η Ζωή ένα παιδί που χαίρεται με τ’απλά τα ελάχιστα που μπορεί να δει κανείς με την ψυχή του.
Συγκοινωνιολόγος μόνο στο πτυχίο με αρκετά σεμινάρια πάνω σε διδαχτικά μαθήματα παιδιών ,κατάλαβα πόσο πολύ η αγάπη χτίζει γέφυρες και ενώνει ανθρώπους.