Ορίζοντες Τέχνης

Μη σβήνεις το φως. Θέλω να με κοιτάζεις. Ν’ αντικρίσεις τα άδεια από αγάπη μάτια μου.
Είμαι μια ξένη. Κι όμως κάτι σου θυμίζω. Κάτι πάνω μου σου ξυπνάει μνήμες.
Κάπου μ’ έχεις πετύχει. Σαν να ξόδευες τα βράδια σου κοντά μου.
Σαν να σου κράταγα σφιχτά τα χέρια όταν φοβόσουν.
Δεν κάνεις λάθος. Ξέρεις ποια είμαι.
Κι ας άλλαξα.
Κι ας περιφερόμουν μέσα σ’ εκατομμύρια σάρκες πάλι θα με ξεχώριζες.
Είμαι εκείνη που πλήρωσε ακριβά το τίμημα της φθηνής αγάπης σου.
Είμαι εκείνη που σε ύψωσε σε πανύψηλο βάθρο κι ούτε που έφταναν τα χέρια της να σε γκρεμίσει.
Είμαι εκείνη η σκέψη η κρυφή που μέχρι σήμερα πνίγεις βιαστικά, από φόβο μη θεριέψει.
Είμαι εκείνη που σου ξεγυμνώθηκε δίχως ίχνος ντροπής και το εκμεταλλεύθηκες.
Είμαι εκείνη που χρησιμοποιήθηκε σαν κάλυμμα των ανασφαλειών σου.
Είμαι εκείνη που έγινε βόλεμα, καβάντζα, δευτερευούσης σημασία έννοια.
Είμαι εκείνη που σ’ έπνιγε με την αγάπη της. Θυμάσαι τα λόγια σου;
Είμαι εκείνη που έκανε τη ψυχή της κουβάρι για να είσαι εσύ καλά, μα είχε εμφανώς κουρελιαστεί από τη συχνή χρήση.
Είμαι εκείνη που έδωσε μια κλωτσιά στην έως πρότινος ζωής της για να χτίσει μια νέα πλάι σου.
Είμαι εκείνη που φοβάσαι πια να προφέρεις με τ’ όνομα της, μη ξυπνήσεις αναμνήσεις κι ενοχές.
Είμαι εκείνη που κράταγε κι απ’ τις δυο μεριές το σχοινί. Αυτό που εγκατέλειψες.
Είμαι εκείνη που όλο ξέχναγες να της πεις πως την αγαπάς καθώς ήσουν απασχολημένος με σημαντικότερα πράγματα.
Είμαι εκείνη με τ’ άδεια χέρια μιας και τα πάντα, τα έδινε σ’ εσένα. Χωρίς να σου αρκούν κι αυτά.
Είμαι εκείνη που έγινα κάφτρα στο τσιγάρο σου, νταλκάς στο οινόπνευμα σου.
Είμαι εκείνη που τριγυρίζει στο νυσταγμένο μυαλό σου τα χαράματα, σαν θεία δίκη.
Είμαι εκείνη που αγάπησες μέτρια και με το στανιό κι ας μη της άξιζε τόση φθήνια.
Μα ξέρεις κάτι;
Εν τέλει έπαψα πια να είμαι εκείνη.
Ένα βράδυ την έσπασα αθόρυβα, συνθλίβοντας ως και το τελευταίο ψήγμα της.
Μιας κι εκείνη αγαπούσε μονάχα εσένα. Ποτέ της εμένα.
Μιας κι εκείνη κουβαλούσε θολωμένη κρίση κι αρνιόταν να παραδεχτεί πως έκανε -για μια ακόμη φορά- λάθος επιλογή.
Μιας κι εκείνη είχε μάθει να σκύβει υποτακτικά το κεφάλι σε κάθε προσβολή σου, ξεχνώντας πως αν δεν σεβαστεί πρώτη εκείνη τον εαυτό της δεν θα το έκανε κανείς.
Μιας κι εκείνη βρήκε τα κότσια να τα μαζέψει και να φύγει, πρώτη φορά για εκείνη.
Δεν είχε λόγο ύπαρξης, μετά το εκκωφαντικό σύρσιμο της πόρτας στο φινάλε σας.
Την πέθανα, προτού με καταπιεί ολάκερη.

Μη σβήνεις το φως. Θέλω να κοιτάζεις, πως απαλλάχθηκα από εκείνη.
Είμαι πλέον μια ξένη.
Μια ξένη με τα ίδια γνώριμα, μελαγχολικά μάτια όπως συνήθιζες να λες.

Όσο για σένα;
Είσαι εκείνος που πάντα θα ψάχνει στα βλέμματα των υποκατάστατων μια αντίστοιχη εκείνη.
Όμως καμιά δεν θα σ’ αγαπήσει όσο εκείνη.
Κι αυτό είναι το τίμημα σου, για όσα έκανες σε εκείνη.
Μα και για όσα δεν έκανες για εκείνη.

Σχόλια

σχόλια