ΠΕΖΟΣ ΛΟΓΟΣ 
Anna Xatzimixali Υπάρχεις. Ζεις όμως;
Ξυπνάς πάντα την ίδια ώρα, ετοιμάζεσαι μηχανικά σαν καλοκουρδισμένο ρομποτάκι, αναλαμβάνεις τα καθήκοντά σου σαν μια – τέλεια – προγραμματισμένη μηχανή, πληρώνεις λογαριασμούς, επισκέπτεσαι υπηρεσίες και περιμένοντας στην ουρά το μυαλό σου ταξιδεύει. Πάει σε μέρη μακρινά, κάνει εκδρομές, αγκαλιάζει ανθρώπους, ακόμα και στο παρελθόν πάει τότε που η μόνη σου έγνοια ήταν πότε θα βγεις στην πλατεία να παίξεις με τους φίλους σου. Μετά επιστρέφεις στο σπίτι σου και στην οικειότητα της καθημερινότητάς σου.
Και κάπως έτσι περνάνε οι στιγμές, οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια. Και εσύ δεν αισθάνεσαι τη ζωή σου που κυλάει σαν άμμος μέσα από τα δάχτυλά σου, δεν παρατηρείς εκείνη την πρώτη σου ρυτίδα, ούτε ότι εδώ και κάποιο καιρό τα μάτια σου δείχνουν κουρασμένα.
Ο καιρός περνάει και το αντιλαμβάνεσαι κάθε χρόνο μια συγκεκριμένη μέρα. Αυτή των γενεθλίων σου. Οταν, δε, φτάνει η ώρα της ευχής κλείνεις τα μάτια και εύχεσαι πάντα το ίδιο πράγμα. » Φέτος να ζήσω τις στιγμές μου!». Κάτι που συνεχώς αναβάλλεις για την επόμενη χρονιά.
Ναι, ξέρω. Έρχονται στιγμές που για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου σκέφτεσαι να τα αλλάξεις όλα. Να κάνεις την ανατροπή.
Για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου αλλάζεις δουλειά, σπίτι, σχέσεις, χώρα, προτεραιότητες.
Ακόμα και την καθημερινή σου διαδρομή με το αυτοκίνητο φαντάζεσαι ότι την κάνεις με το ποδήλατο που τόσο αγαπάς. Ε, μετά συνέρχεσαι. Αλλάζεις πλευρό στον καναπέ σου. Κουράζεσαι μόνο που σκέφτεσαι τόσες αλλαγές.
Καλά δεν είσαι κι’έτσι; Τι θες τώρα; Να ζήσεις;
Ασ’το! Είναι πιο βολικό απλά να υπάρχεις.
Κι’όμως. Για μια στιγμή ήσουν ευτυχισμένος. Δε βαριέσαι…
Η ευτυχία δεν χαρίζεται. Κερδίζεται. Διεκδικείται.
Και ποιος έχει τώρα όρεξη να την κυνηγάει;
Ασ’το μωρέ. Καλά είναι και έτσι.
Θέλει πολλά κότσια να ζήσεις πριν πεθάνεις.
Τρως μια μπουκιά από το ξαναζεσταμένο, μεσημεριανό σου φαγητό.
Αλλάζεις κανάλι και βολεύεσαι καλύτερα στον καναπέ.
Αχ, ωραία που είναι η ζωή…
Εύα Κοτσίκου