ΠΕΖΟΣ ΛΟΓΟΣ 
Anna Xatzimixali Ήρθες εσύ..
Μιλούσαν γι’ αγκαλιές και τρυφερά αγγίγματα.
Μα κάθε μου τυχαία επαφή, συνοδευόταν κι από έναν μικρό θάνατο.
Μιλούσαν για βλέμματα που δένουν τόσο ταιριαστά μεταξύ τους.
Μα τα δικά μου μάτια σκόνταφταν πάνω σε τοιχώματα και εμπόδια ανυπέρβλητα
Μιλούσαν για νύχτες που πετάς στον ουρανό.
Μα εγώ τα βράδια βυθιζόμουν στον ωκεανό της Απουσίας.
Μιλούσαν για χείλη που ανταλλάσσουν παθιασμένα φιλιά.
Μα στο δικό μου στόμα φώλιαζαν μονάχα λόγια ανείπωτα.
Κι ας ήταν αυτά, τα ομορφότερά μου λόγια.
Μιλούσαν για έναν Έρωτα. Αμοιβαίο. Ευεργετικό.
Μα εγώ ήξερα μόνο έναν Έρωτα Ανεκπλήρωτο. Μονόπλευρο.
Που τόσο πολύ πονούσε.
Μιλούσαν για Ήλιους.
Μα είχα μέσα μου Σκοτάδια.
Κι άξαφνα ήρθες εσύ.
Τύλιξες την ψυχή μου ευλαβικά στα δυο σου χέρια
κι άρχισες να της μαθαίνεις τα πρώτα της βήματα.
Θαρρείς και ήταν ψυχή μικρού παιδιού.
Με καλώς όρισες σε ταξίδι μαγικό
και συντρόφευσες μ’ ένα «κι εγώ» το «σ’ αγαπώ» μου.
Κι απρόσμενα φάνηκες εσύ.
Και με κάθε κοίταγμα σου, ανθίζει και ένα λουλούδι στην ψυχή μου.
Και αυτή η Άνοιξη – η τόσο πρωτόγνωρη για μένα-
παίρνει δειλά δειλά τη θέση από το πληγωμένο Χειμώνα
που κατέκλυζε το μέσα μου.
Κι ξαφνικά εμφανίζεσαι εσύ.
Και μέσα σε δυο μάτια, αρχίζω ν΄αντικρίζω ολόκληρο τον κόσμο.
Βίκυ Μπάλλου
”Κι αυτό που θέλω να σου πω
το πιο όμορφο απ’ όλα,
δε στο `χω πει ακόμα.”
(Ναζίμ Χικμέτ]
Από μικρή με φώναζαν Βίκυ,οπότε συνήθως συστήνομαι χωρίς να αναφέρω το βαφτιστικό μου Βασιλική. Βίκυ Μπάλλου,λοιπόν.Γεννημένη ένα φθινοπωρινό Σαββατόβραδο του 1998 ,στην Αθήνα. Σήμερα φοιτήτρια Ψυχολογίας,μιας και ανέκαθεν με έλκυε το αντικείμενο. Ερωτευμένη με την λογοτεχνία,την ποίηση και τα ακουστικά μου. Απαραίτητα σύνεργα,από τότε που με θυμάμαι,το χαρτί και το μελάνι.Μαζί τους μαθαίνω τον κόσμο και τον εαυτό μου,ταξιδεύω σε μέρη μαγικά. Χαρα μου να με συνοδεύσετε σε αυτά τα ταξίδια,παρέα με τις λέξεις!