ΑΛΛΟ, ΘΕΑΤΡΟ 
Anna Xatzimixali Καλό ταξίδι , Καίτη !
Άφησε την τελευταία της πνοή σε ηλικία 75 χρονών η Καίτη Παπανίκα. Η σπουδαία ηθοποιός το τελευταίο διάστημα πάλευε με τον καρκίνο και δυστυχώς σήμερα, Δευτέρα (12/06/2017) κατέληξε.
Η ηθοποιός που μεσουράνησε στον ελληνικό κινηματογράφο τις δεκαετίες ’60-’70, σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και αποφοίτησε με Άριστα. Διδάχτηκε την υποκριτική από σημαντικούς δασκάλους όπως την Κατίνα Παξινού, την Άννα Συνοδινού, τον Θάνο Κωτσόπουλο, τον Δημήτρη Μυράτ, τον Λυκούργο Καλλέργη, την Ελένη Χαλκούση και τον Αλέξη Σολωμό. Παράλληλα σπούδασε κλασσικό τραγούδι στο Ωδείο Αθηνών. Μαθήτρια ακόμη πήρε μέρος σε φεστιβάλ απαγγελίας ποίησης στο Παρίσι, βραβεύτηκε και κηρύχθηκε επίτιμος δημότης.
Πρωτοεμφανίστηκε στη σκηνή το 1964 στο έργο «Υπόγειο Της Λέλας» του Β. Ιμπροχώρη στο Θέατρο Αττικόν. Στη συνέχεια συνεργάστηκε με θιάσους γνωστών πρωταγωνιστών και διακρίθηκε στην πρόζα και την επιθεώρηση. Στον κινηματογράφο ξεκίνησε το 1963 με την ταινία «Μας Κρύβουν Τον Ήλιο» και το 1968 ήταν σταθμός για την καριέρα της όπου και έγινε περισσότερο γνωστή όταν υποδύθηκε τη Γαλλίδα Ρενέ, στην ταινία «Μια Ιταλίδα απο την Κυψέλη».
Η Καίτη Παπανίκα πήρε μέρος σε περισσότερες από 50 ταινίες, δράματα, κωμωδίες, περιπέτειες και αρκετές τηλεοπτικές σειρές ενώ είχε τιμηθεί με το κρατικό βραβείο Α’ Γυναικείου ρόλου το 1990 για την ερμηνεία της στην ταινία «Άντε Γεια» του Γ. Τσεμπερόπουλου.
Ήταν δασκάλα στη Σχολή Υποκριτικής του Αντώνη Ανδριόπουλου, ενώ το 2015 ανακηρύχθηκε ομόφωνα Επίτιμο Μέλος της Φιλότεχνης Λέσχης Αχαρνών (Μενιδίου). Υπήρξε σύζυγος του γνωστού ηθοποιού Θεόδωρου Κατσαδράμη.
Η ενασχόληση με τα κοινά την οδήγησε στη θέση της δημοτικής συμβούλου στη Νέα Φιλαδέλφεια. Ως αντιπρόεδρος στον τομέα του Πολιτισμού και του Αθλητισμού, πήρε την απόφαση να δίνει το μισθό της από το Δημοτικό Συμβούλιο (600 ευρώ) σε οικογένειες που έχουν πραγματική ανάγκη από χρήματα για να επιβιώσουν.
Στη πρώτη ταινία στην οποία συμμετείχε ήταν μόλις 16 ετών, πριν ακόμα ξεκινήσει στη Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Τα γυρίσματα της ταινίας γίνονταν στο ορεινό χωριό Παύλιανη του νομού Φθιώτιδας, όπου είχε πάει μαζί με τη μητέρα της, επειδή ήταν ανήλικη. Η πλοκή της ιστορίας εκτυλισσόταν στην εποχή του πολέμου το ’40. Στον πόλεμο έχασε την κινηματογραφική της μητέρα και όπως ήταν το έθιμο, οι νεκροί έμεναν μια μέρα στο σπίτι για να τους κλάψουν, οι συγγενείς και οι φίλοι. Τη σκηνή αυτή τη γύρισαν στο δεύτερο όροφο ενός σπιτιού, όπου στη μέση ήταν το φέρετρο με την υποτιθέμενη νεκρή μητέρα της. Γύρω από αυτό οι συγγενείς και εκείνη και έκλαιγαν. Πίσω από τις κάμερες βρισκόταν η πραγματική της μητέρα και άλλος κόσμος και παρακολουθούσαν το γύρισμα. Κάποια στιγμή το έδαφος υποχώρησε και η Καίτη Παπανίκα εξαφανίστηκε. Όπως περιγράφει η ίδια, είχε πάντα μια προστατευτική διάθεση προς τη μητέρα της και από μικρή είχε περισσότερο το ρόλο της μάνας πάρα της κόρης. Και καθώς έπεφτε για να ειδοποιήσει κατά κάποιο τρόπο την μητέρα της ότι ήταν καλά και να την ακούσει τραγουδούσε πέφτοντας, «Πε πι το μι κορασόν, κορασόν». Η μητέρα της άρχισε να ουρλιάζει, ο κόσμος αναστατώθηκε , η «νεκρή» σηκώθηκε από το φέρετρο να δει τι είχε συμβεί. Πράγματι το σημείο όπου καθόταν η Καίτη Παπανίκα για το γύρισμα της σκηνής ήταν μια καταπακτή που ένωνε με εσωτερική σκάλα τον όροφο με τις αποθήκες του σπιτιού. Οπότε με το βάρος υποχώρησε το δάπεδο στο συγκεκριμένο σημείο και η ηθοποιός έπεσε στην αποθήκη, όπου επικρατούσε το απόλυτο σκοτάδι. Για καλή της τύχη, έπεσε πάνω σε σακιά με αλεύρι και δεν χτύπησε, πάρα μόνο απέκτησε κάποιες γρατζουνιές και γδαρσίματα. Μετά την πτώση έτρεξαν όλοι κάτω με αγωνία για να τη σώσουν. Όταν άνοιξαν την πόρτα και εκείνη βγήκε έξω κάτασπρη από το αλεύρι, σαν το φάντασμα, όλοι ξέσπασαν σε γέλια. Εκείνη απόρησε γιατί δεν είχε συνειδητοποιήσει ότι ήταν κάτασπρη από το αλεύρι. Μετά από λίγη ώρα και αφού ξεπέρασε τον φόβο και το σοκ της πτώσης, επανήλθε στο γύρισμα. Το φέρετρο μετατοπίστηκε, η νεκρή αναπαύθηκε ξανά εν ειρήνη και ο σκηνοθέτης έδωσε την εντολή: «Τρία,δύο, ένα… γυρίζουμε».
Μακάρι και τώρα να ξαναγελούσαμε ..στη ‘πτώση αυτη τη τελευταία και να ήταν όλα , μιά πρόβα γυρίσματος..Καλό ταξίδι ,Καίτη !