Ορίζοντες Τέχνης

“Πιστεύεις στις αδελφές ψυχές;” τη ρώτησε σαν να είχαν να μιλήσουν από χθες, αν και είχαν περάσει χρόνια. “Φυσικά. Αφού είσαι η δική μου”, του είπε.

Xάζευε στο τμήμα της κλασικής αγγλικής λογοτεχνίας, όταν εκείνη ανεβασμένη σε μια σκάλα δίπλα του, τεντώθηκε στις μύτες των ποδιών της στην προσπάθεια να βάλει ένα βιβλίο στη θέση του.

Άφησε με αυτό τον τρόπο σε κοινή θέα ένα μικρό μέρος του κορμιού της, ακριβώς πάνω από τη γραμμή του τζιν παντελονιού και κάτω από τον αφαλό της.

Διέκρινε ένα τατουάζ σε έντονο μαύρο χώμα και καλλιγραφική γραμματοσειρά: “soul mates never die”.

“Πιστεύεις στις αδελφές ψυχές;” τη ρώτησε.

Κατέβηκε δυο σκαλιά για να συναντήσει το βλέμμα του.

“Πιστεύω στο κάρμα, του απάντησε. Εγώ και χιλιάδες ινδουιστές, βουδιστές και λάτρεις της αστρολογίας. Με βολεύει η εξήγηση πως κάθε πράξη είναι αποτέλεσμα κάποιας αιτίας του παρελθόντος και την ίδια στιγμή η ίδια πράξη είναι αιτία για τα αποτελέσματα του μέλλοντος. Ο νόμος του κάρμα μιλά για δράση και αντίδραση, δικαιοσύνη και ισορροπία. Για τη σχέση του αιτίου και αιτιατού που εφαρμόζεται σε κάθε εκδήλωση της ζωής. Είναι ο δικός μου τρόπος να εξηγώ τις αδικίες της ζωής και του έρωτα”.

“Υπάρχει αδικία στον έρωτα;” τη ρώτησε μη μπορώντας να συγκρατήσει το χαμόγελό του.

“Όταν έχεις βρει τον έρωτα της ζωή σου και δεν μπορείς να είσαι μαζί του, τι είναι, αν όχι αδικία;”.

Το χαμόγελο του μίκρυνε στο άκουσμα της φράσης. Αυτή την αδικία την ήξερε καλά.

Χτύπησα ευαίσθητες χορδές φίλε μου, συνέχισε εκείνη. Είμαστε πολλοί στο κλαμπ του ανολοκλήρωτου.

Άκου να μαθαίνεις λοιπόν. Σύμφωνα με τη θεωρία της μετενσάρκωσης, τα ερωτικά πάθη μας τα ζούμε ξανά με τα ίδια άτομα από ζωή σε ζωή, για να ρεφάρουμε τις μεταξύ μας αδικίες, να επιστρέψουμε τα χρωστούμενα, να βγάλουμε τα απωθημένα μας, να πάρουμε έστω, το αίμα μας πίσω.

Τι νόμιζες; Πως είσαι η μόνη που έχεις ζήσει έναν δυνατό έρωτα να σε στοιχειώνει όλη σου τη ζωή; Όλοι έχουν βιώσει σχέσεις που δεν προχωράνε αλλά ούτε και διαλύονται, τρελά πάθη που δεν τους φρενάρει καμιά λογική, έρωτες ανυπέρβλητους και ανεπανάληπτους. Όλοι έχουν να διηγηθούν μια τέτοια ιστορία.

Είναι οι καρμικοί έρωτες.

Αυτοί που συνεχίζουν να παιδεύονται από ζωή σε ζωή, μέχρι να απαλλαγούν από απωθημένα πράξεων που έγιναν ή δεν έγιναν, από το βάρος των ανεκπλήρωτων πόθων, από τη μανία για εκδίκηση, από οτιδήποτε αποτελεί, με λίγα λόγια, φορτίο του παρελθόντος. Είναι η μόνη εξήγηση που μπορείς να δώσεις για έρωτες που αυτοκαταστρέφονται, ενώ το μόνο που θα έπρεπε να κάνουν, είναι να είναι μαζί.

Το ενδιαφέρον του για όσα η νεαρή βιβλιοθηκάριος με σθένος υποστήριζε, είχε ανάψει για τα καλά.

“Και πώς καταλαβαίνεις ότι ένας έρωτας είναι καρμικός;” τη ρώτησε ανυπόμονα.

“Αυτό που χαρακτηρίζει μια καρμική ερωτική σχέση είναι η εκδήλωση οικειότητας από το πρώτο λεπτό. Οι άμυνες πέφτουν χωρίς να το καταλάβεις. Νιώθεις ένα ψυχικό δέσιμο χωρίς προηγούμενο. Σου θυμίζει κάτι από εσένα. Έχεις την αίσθηση πως κάπως, κάπου, κάποτε, εσείς οι δυο έχετε ξανασυναντηθεί. Η έλξη είναι έντονη και αδύνατο να την προσπεράσεις. Θέλεις να δημιουργήσεις μια θέση στη ζωή σου για αυτόν τον έρωτα, ακόμη κι όταν φαίνεται να μην υπάρχει χώρος. Η επιθυμία της παρουσίας του στη ζωή σου, με όποιο τρόπο είναι πιο έντονη από κάθε άλλη ανάγκη. Αν όλα αυτά δεν είναι κάρμα, τότε τι είναι;”.

Την κοιτούσε χωρίς να απαντά.

“Και για να ολοκληρώσω την θεωρία του κάρμα, με ανακουφίζει λίγο η ιδέα πως ακόμη κι αν παιδεύομαι με τον καρμικό μου έρωτα σε αυτή τη ζωή, υπάρχει η ελπίδα πως σε μια άλλη θα συναντηθούμε για να τελειώσουμε ό,τι αφήσαμε εδώ στη μέση. Θλιβερό δεν θα ήταν να μην υπάρχουν δεύτερες ευκαιρίες για ανθρώπους που θα έπρεπε να είναι μαζί; Ας τα καταφέρουν έστω και σε μια άλλη ζωή. Με αυτόν τον τρόπο οι αδελφές ψυχές δεν πεθαίνουν ποτέ”.

Τη συζήτηση διέκοψε μια πελάτισσα που έψαχνε κάτι στο τμήμα ψυχολογίας.

Η κοπέλα έφυγε για να την εξυπηρετήσει και τον άφησε στις σκέψεις του.

Η αδελφή ψυχή, το αιώνιο ζητούμενο του έρωτα, η πλήρης ολοκλήρωση και ταύτιση…είχε πάντα την πεποίθηση πως ήταν ευσεβής πόθος, μύθος, παραμύθια της αστρολογίας. Υπήρχε άραγε η πιθανότητα να είναι αλήθεια;

Τον ειρμό της σκέψης έκοψε ξαφνικά ο ήχος του κινητού τηλεφώνου του. Κοίταξε την οθόνη.

Ήταν εκείνη. Ο έρωτας της ζωή του. Το άλλο του μισό. Πόσες πιθανότητες είχε να συμβεί αυτό, όταν είχαν τόσο καιρό να μιλήσουν;

Έβαλε το κινητό στο αυτί του και απάντησε στην κλήση:

“Πιστεύεις στις αδελφές ψυχές;” τη ρώτησε σαν να είχαν να μιλήσουν από χθες, αν και είχαν περάσει χρόνια.

“Φυσικά. Αφού είσαι η δική μου”, του είπε.

Αν δεν ήταν το κάρμα που του έπαιζε περίεργα παιχνίδια, ίσως ήταν η μοίρα. Ίσως ο Θεός. Ίσως εκείνη, που τον ήξερε καλύτερα από όλους. Πάντως κάποιος κινούσε τα νήματα του αιώνιου έρωτα του.

Άλλωστε, ποιος ήταν εκείνος για να πάει ενάντια στους νόμους της φύσης.

Και η φύση είχε γι’ αυτούς μόνο έναν νόμο. Εκείνον της έλξης…