Το Τόκιο μετακόμισε στη Θεσσαλονίκη.
Μετάβαση στο μέλλον:Τέχνη από τη νέα γενιά της Ιαπωνίας.
Γιατί πέρα από τα Onitsuka Tiger της Ούμα Θέρμαν, τα μυθιστορήματα του Γιούκο Μίσιμα, τη Yamaha, το σούσι, τα Harajuku Girls και το πλημμυρισμένο από φώτα, λες και δισεκατομμύρια πυγολαμπίδες κρέμονται από επάνω του Τόκιο, η Ιαπωνία θα παραμένει για τους περισσότερους μια terra incognita, μια άγνωστη χώρα. Εκτός όμως από τις προσλαμβάνουσες που γίνονται κτήμα μας λόγω ποπ κουλτούρας, συγχωρέστε με, δεν μπορώ να κρατηθώ, η ταινία «Red Rain» του Ρίντλεϊ Σκοτ, ο Ρουίτσι Σακαμότο με τους Yellow Magic Orchestra και η βίντατζ ποπ των Pizzicato Five, εκτός από τα αφιερώματα στον Κουροσάβα, τις καρτ ποστάλ με τις ανθισμένες κερασιές και τη νεφοσκεπή κορυφή του όρους Φούτζι, αυτά που θα δείτε στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, όπως τα εκθέτουν έντεκα νέοι Γιαπωνέζοι καλλιτέχνες, είναι ένα νέο παράθυρο γνώσης και εμπειρίας.
Atsushi Fuku
Γιατί από τη δεκαετία του ’90 και πέρα, οι νέοι καλλιτέχνες της χώρας επανεξέτασαν τη σχέση τους με τον συνδεδεμένο και παγκοσμιοποιημένο κόσμο, επικεντρώνοντας στην έκφραση πιο προσωπικών συναισθημάτων και αντιλήψεων, αντλώντας υλικό από πιο μικρούς, προσωπικούς και εσωτερικούς καθημερινούς τόπους. Τους αόρατους από τις στερεοτυπικές και γενικευμένες αφηγήσεις της ποπ κουλτούρας. Υλικό και τέχνη από το άμεσο, κοντινό και άγνωστο για εμάς περιβάλλον, γλυπτική, εγκαταστάσεις, ζωγραφική και φωτογραφίες από μια Ιαπωνία που προσπαθεί να βρει τη θέση της στο all inclusive πλέον γήινο σύμπαν.
Nobuyuki Takahashi, Καλοκαιρινά Μανταρίνια, 1999, λάδι σε καμβά 162 x 130 cm
Η αεροδυναμική, υπερηχητική μηχανική του Tetsuya Nakamura που κατασκευάζει φουτουριστικά βερνικωμένα οχήματα για ταξίδια σε άλλους κόσμους, οι μπλε χάντρες της Satoshi Hirose που κάθε άλλο παρά καλλωπιστικές είναι (δημιουργούν μια τέλεια αυταπάτη), όντας στην ουσία μπλε ζυμαρικά για την κουζίνα, και οι παραισθητικώς καταγάλανοι ουρανοί, που φαίνεται σαν να κρέμονται διαρκώς τοποθετημένοι σε μια προσωρινή κατάσταση.
Tetsuya Nakamura
Η βιομηχανική υπερπαραγωγή που συντέλεσε στο οικονομικό θαύμα των δεκαετιών από το ’50 έως το ’90, αποτυπώνεται μέσα από τη δουλειά των Maywa Denki που παρουσιάζουν μοτίβα Nοki ψαριών, η φωτογράφος Masafumi Sanai αποτυπώνει μυστικούς κήπους καταμεσής των αστικών εργατικών πολυκατοικιών, ενώ η εγκατάσταση της Miyuki Yokomizo με σαπούνια αληθινά, που όμως ξεγελώντας σε πως είναι πολύχρωμα γλυκά, ανάμεικτα με ρητίνη ουρεθανόλης, αποτυπώνει με έναν εντυπωσιακό τρόπο το κοινώς παραδεκτό: Η νέα Ιαπωνία είναι μια χώρα όπου το σήμερα, το χθες και το αύριο περιπλέκονται σαν τα παλιά παιδικά μας επιτραπέζια παιχνίδια, με συνεχή ανεβοκατεβάσματα και «πονηρές» ζαριές. Φιδάκι!
Masafumi Sanai
Για το τέλος στάθηκα εκστασιασμένος μπροστά από τη ζωγραφική του Atsushi Fukui. Ο ίδιος την αποκαλεί ζωγραφική της κρεβατοκάμαρας, καθώς τα επίτηδες ρευστά σχήματα και σχέδια παραπέμπουν σε μυστικούς κόσμους και εννοιολογικής εμπειρίας σχήματα ώστε ο εν υπνώσει άνθρωπος να τελεί τις μετεωρίσεις και τις ονειρικές ταλαντώσεις του, βιώνοντας συνεχή ευτυχία. Έξω η Θεσσαλονίκη ήταν τυλιγμένη στην ομίχλη, ασυναίσθητα κατά την έξοδό μου από το μουσείο έψαξα τον Όλυμπο. Το δικό μου Φούτζι.
«Μετάβαση στο μέλλον: Τέχνη από τη Νέα Γενιά της Ιαπωνίας»
Συμμετέχουν οι Atsushi Fukui, Satoshi Hirose, Maywa Denki (ομάδα), Tomoyasu Murata, Tetsuya Nakamura, Masafumi Sanai, Katsuhiro Saiki, Yoshihiro Suda, Tabaimo, Nobuyuki Takahashi, και η Miyuki Yokomizo.Έως 12 Απριλίου στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης
