ΠΕΖΟΣ ΛΟΓΟΣ 
Anna Xatzimixali Μαρίας Ζαχαριά – «Μο Μου»
“Ο Θεός θα βάλει πρώτους τους ποιητές στον Παράδεισό του”– Μο
ΠΡΌΛΟΓΟΣ
Δεν θυμάμαι πώς έφτασα εδώ… μάλλον θα ταξίδευα
χρόνια, ίσως και αιώνες, μέσα στο σύμπαν… θα έπλεα
ασυνείδητα απ’ το ένα άκρο του χρόνου στο άλλο…θα
βυθιζόμουν μέσα στο άπειρο και ύστερα πάλι θα αναδυ-
όμουν με μια σπαραχτική κραυγή στο άπλετο φως!
Μάλλον θα ζούσα καβάλα σε μια αστραπή, κοφτε-
ρή και απότομη. Θα έσκιζα τον ουρανό στα δύο και θα
ξάφνιαζα το στερέωμα… ή σ’ ένα σύννεφο από εκείνα τα
αναποφάσιστα, που από μονόκεροι γίνονται δράκοι με
μιαν ανάσα ή μπορεί και να είχα δαμάσει τον Ταύρο του
ζωδιακού και να κάλπαζα στη ράχη του, κάνοντας ακρο-
βατικά σαν εκείνους τους αρχαίους, που έπαιζαν τη ζωή
τους κορώνα γράμματα για τη χάρη μιας θεάς!
Μπορεί να ήμουν όλος ο ζωδιακός. Ένα τέρας με δώ-
δεκα πρόσωπα. Ανυπόφορο και πολύπλοκο, να έτρωγα
τις σάρκες μου σαν καταραμένη και να συγκρούστηκα με
κάποιον μεταλλαγμένο μετεωρίτη, το ίδιο αδιευκρίνιστο
με μένα και να έγινα δώδεκα κομμάτια!
Ίσως πάλι και να ήμουν άλογο, ένα από κείνα που σέρ-
νουν το άρμα του Ήλιου κάθε πρωί… ακούραστο και χρυ-
σαφένιο. Να γύριζα απ’ άκρη σ’ άκρη τ’ ουρανού δίχως
να ζευγαρώσω ποτέ μου… ίσως να ήμουν αλογάκι απ’ τ’
άλλα, έντομο αηδιαστικό, βαμμένο με το χρώμα της χο-
λής, να κρυβόμουν πάνω στις φτέρες και να χοροπηδού-
σα στα λασπόνερα κουβαλώντας στη ράχη μου μια Παρ-
θένα!
Ίσως να ήμουν μια αχτίδα φωτός που έζησε μόνο μια
στιγμή… για να αγγίξει ένα νεογέννητο κυκλάμινο σ’ ένα
απόκρημνο γκρεμό. Να το έκανα να ανθίσει. Να ρούφη-
ξα το δηλητήριο της γενιάς του που κρύβεται στη ρίζα
του, να του ψιθύρισα ψευτιές και κατόπιν ξεψύχησα!
Μάλλον θα ήμουν ιδέα, απροσδιόριστη έννοια, υγρό
στοιχείο ή ο βρόγχος μιας θεότητας και αποφάσισα να
αλλάξω φύση, όνομα και εικόνα και να επιστρέψω… μη
ξέροντας πού και γιατί!
Ίσως τελικά να μην ήμουν τίποτα απ’ όλα αυτά! Να μην
υπήρχα καν. Ή το πιο αβάσταχτο ακόμη και θλιβερό… να
γεννήθηκα ως ένα κοινό, απλό και ανεπεξέργαστο θηλυ-
κό πλάσμα, δίχως γοητευτικό παρελθόν, απροετοίμαστο
για το μέλλον και γεννημένο κατά λάθος, την πιο ακα-
τάλληλη στιγμή!
Το Σάββατο 6 Μαΐου στον Πολυχώρο Τέχνης Ωδείου Φουντούλη-Βόλος, παρουσιάστηκε το βιβλίο της Μαρίας Ζαχαριά με τίτλο ΜΟ ΜΟΥ.
Το πρώτο βιβλίο της συγγραφέως κυκλοφόρησε το 2016 με τίτλο ΜΑΙΝΑΔΕΣ και απέσπασε εξαιρετικές κριτικές απ’ το αναγνωστικό κοινό του Βόλου.
Η ΜΟ ΜΟΥ είναι το δεύτερο μυθιστόρημά της που εκδίδεται απ’ την ΗΡΑ εκδοτική.
Η Μο αφηγείται την ιστορία της που ξεκινά απ’ τη Σμύρνη του 1920 και φτάνει έως στο σήμερα. Τρεις άντρες και τρεις γυναίκες πρωταγωνιστούν στη ζωή της και καθορίζουν τη πορεία και τις αποφάσεις της. Οι τραγικές συμπτώσεις και οι μοιραίες συναντήσεις αλλάζουν το χαρακτήρα της σταδιακά και τελικά κάποιος “αγαπημένος” της αλλάζει και το αρχικό της όνομα σε Μο.
Το μυθιστόρημα είναι ένα καθαρά ψυχογραφικό βιβλίο που αγγίζει “ποιητικά” τη βία, τη κακοποίηση, την εγκατάλειψη και υπερτονίζει, με όχημα την ιστορία, το γεγονός πως ότι συμβαίνει στην παιδική ηλικία οποιουδήποτε ανθρώπου, αυτό τον στιγματίζει για μια ζωή. Από την άλλη, σαν αντικατοπτρισμός μέσα απ’ την ανάγνωση, επιβεβαιώνεται πως η δίψα για ζωή και η πίστη καταρρίπτει όλα τα εμπόδια και σπάει τις αλυσίδες της ψυχής.
Το βιβλίο παρουσίασε ο Δρ. Μάνος Ζαχαριουδάκης ψυχολόγος- ψυχοθεραπευτής-σεξοθεραπευτής και η Σοφία Κανταράκη φιλόλογος-συγγραφέας. Αποσπάσματα διάβασαν ο Γρηγόρης Γαλάτης -Καλλιτεχνικός διευθυντής του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Βόλου-ηθοποιός και η Νιόβη Κωστοπούλου-ηθοποιός.
”Πάντα έκανε εντύπωση το όνομά μου. Είναι απλά ένα μονοσύλλαβο. Η όγδοη νότα που αποστάτησε απ’το πεντάγραμμο και δεν έγινε ποτέ μουσική. Δίνει μόνο πνοή και ρυθμό σε ποιήματα. Αυτή ήταν η απάντησή μου πάντα. Την αληθινή την κρατούσα για μένα. Γιατί η αλήθεια μου ήταν συνώνυμο πολέμου.”