Ορίζοντες Τέχνης

Υπάρχει άραγε τρόπος να δούμε τον εαυτό μας χωρίς καθρέφτη; Μάλλον όχι. Ο καθρέφτης είναι ο μοναδικός, που, αδιάψευστα, μπορεί να αποδώσει την εικόνα μας ακριβώς όπως είναι. Καθώς αντανακλά το είδωλό μας, μας φέρνει  αντιμέτωπους, με το καθαυτό ορατό και σιωπηρά – διακριτικά, χωρίς να υποκαθιστά την αλήθεια, μας παρακινεί να  αναθεωρήσουμε την ιδεατή εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας, ή για τα πράγματα.

Έτσι ο καθρέφτης, ως αρχετυπικό σύμβολο, πέρασε αλληγορικά στην προφορική και τη γραπτή λογοτεχνία και ποίηση ως μέσο αυτογνωσίας, και προβληματισμού.

Το ποιητικό έργο, καθρέφτης που αντανακλά όλες τις καταστάσεις της ανθρώπινης ύπαρξης, μας φέρνει αντιμέτωπους με την προφανή εικόνα του εαυτού και της πραγματικότητας. Και Δια- περνώντας την επίπλαστη κρούστα της αντανάκλασης, μας οδηγεί ως τις πιο σκοτεινές άγνωστες κι ανεξιχνίαστες πτυχές της ψυχής μας. Ενώπιος ενωπίω με το αληθινό πρόσωπο  και την καθαυτή ουσία της ύπαρξής μας.

Πολύ εύστοχος ο τίτλος που επιλέγει η ποιήτρια.

Η Μάριον Χωρεάνθη γεννήθηκε στη Χίο. Σπούδασε Γαλλική Φιλολογία στα Πανεπιστήμια Αθηνών και Sorbonne-Paris IV (Licence de Lettres Modernes), μελετώντας παράλληλα την αγγλική γλώσσα και λογοτεχνία (Diploma of English Studies). Παρακολούθησε επίσης συστηματικά μαθήματα θεατρικής αγωγής, εκφραστικής κινησιολογίας κι αυτοσχεδιασμού με τον Γιώργο Γαλάντη, καθώς και κλασικού τραγουδιού με τη Μαρία Σκαρλάτου. Από το 1990 εργάζεται ως καθηγήτρια ξένων γλωσσών και μεταφράζει λογοτεχνικά, φιλολογικά και τεχνοκριτικά κείμενα από τα αγγλικά και τα γαλλικά. Έχει κατά καιρούς συνεργαστεί με τον ημερήσιο και περιοδικό Τύπο, καθώς και με το ραδιόφωνο. Συγχρόνως ασχολείται με τη μουσική σύνθεση, το στίχο, το γράψιμο και την εικονογράφηση βιβλίων και περιοδικών. Από το 1994 έργα της περιλαμβάνονται κάθε χρόνο σε συλλογικές και διεθνείς εκθέσεις εικονογράφησης στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Είναι μέλος της Καλλιτεχνικής Εταιρείας Αίσωπος και του Κύκλου του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου (ελληνικό τμήμα της ΙΒΒΥ.

Η Μάριον Χωρεάνθη, φύση και θέση ποιήτρια, διαθέτει όλα όσα συνθέτουν μια ευαίσθητη ταλαντούχα καλλιτεχνική παρουσία, διεκδικώντας θέση επάξια ανάμεσα στους  ποιητές/ποιήτριες της γενιάς της.

Το 2001παρουσιάζει το πρώτο της συγγραφικό έργο, ένα αστυνομικό μυθιστόρημα- θρίλερ με τον τίτλο: «Βρείτε την Ορτανσία». Έργο ολοκληρωμένο, ευφάνταστο, συμβολιστικό, στα όρια ρεαλισμού- υπερρεαλισμού, πολυπρόσωπο, μεγάλης έκτασης,  όπου όλα κυλούν αβίαστα, αλλά και ανατρεπτικά, κατορθώνει να διατηρεί ζωηρό και αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη.

Το 2005, κυκλοφορεί η πρώτη ποιητική συλλογή με τον τίτλο «Η εξορία των αρχαγγέλων», και τον υπότιτλο: «Λόγια δίχως μουσική», εννοώντας προφανώς πως τα ποιήματα προσφέρονται για τραγούδια.  Καί   ακολουθεί  η   δεύτερη ποιητική συλλογή με τον αλληγορικό τίτλο: «Μαύρος καθρέφτης». Υπότιτλος: μουσικές και ψίθυροι των μικρών ωρών.

Ο μαύρος καθρέφτης της Μάριον Χωρεάνθη είναι ένα ψυχογράφημα. Ένα ταξίδι, μια κατάδυση στα δαιδαλώδη μονοπάτια της ύπαρξης, τα απόκρυφα. Όπως αναφέρει και η ίδια σε συνέντευξή της: «ο δικός μου μαύρος καθρέφτης είναι ένα σύνορο, ένα μυστικό πέρασμα που γεφυρώνει το άσπρο με το μαύρο, το σκοτάδι με το φως, τη ζωή με το θάνατο, την απώλεια με την αποδοχή της.»

Η συλλογή περιέχει 18 ποιήματα, τα περισσότερα προσφέρονται για τραγούδια. Ποιήματα ενορατικά, επικεντρωμένα στην ενδοσκόπηση και την εξερεύνηση της ανθρώπινης συμπεριφοράς, ανασύρουν μνήμες, βιώματα του παρελθόντος, τα πάθη και την αναταραχή της καρδιάς, την τραγική εικόνα της ανθρώπινης φύσης,  την απώλεια, τη ματαίωση αλλά και  το αντίδοτο τους, τη συμφιλίωση που χαρίζει η ίδια η ποίηση.Το έργο της Μάριον Χωρεάνθη διακρίνεται για την καλαισθησία, την ευπρέπεια και τη λιτή ομορφιά των λέξεων. Για  τις εύστοχες μεταφορές και παρομοιώσεις, σχήματα λόγου, που δίνουν ενάργεια στον ποιητικό λόγο και προκαλούν όχι μόνο το ζητούμενο, την ευχαρίστηση, αλλά και το άμεσο ενδιαφέρον.

Ως υπαρκτό αντικείμενο, ο μαύρος καθρέφτης είναι εργαλείο μαγείας και πρόβλεψης του μέλλοντος. Αδιαφανής και ανησυχητικός, αντί να αντανακλά την εξωτερική πραγματικότητα, φέρνει όποιον τον αντικρίζει αντιμέτωπο με τη δική του, εσώτερη αλήθεια, με το πιο βαθύ, απροσπέλαστο σκοτάδι της ψυχής του. Ο δικός μου «μαύρος καθρέφτης» είναι ένα σύνορο, ένα μυστικό πέρασμα που γεφυρώνει το άσπρο με το μαύρο, το σκοτάδι με το φως, τη ζωή με τον θάνατο, την απώλεια με την αποδοχή της, την αρμονία με το χάος, τη συνεχώς μεταλλασσόμενη φρενίτιδα των καιρών μας με τη γαλήνη της ενδοσκόπησης και της αυτογνωσίας.

<Η πολυχρωμία γεννά ενστικτώδεις και συναισθηματικές αντιδράσεις, ενώ το ασπρόμαυρο κεντρίζει τον νου και προκαλεί τη συγκλίνουσα σκέψη >

Δεν τελειώνει για μας το ταξίδι
που ψηλαφίζουμε στα σκοτεινά […].
Δεν τελειώνει για μας το ταξίδι,
που συναντιόμαστε στο πουθενά.

Σχόλια

σχόλια