ΠΕΖΟΣ ΛΟΓΟΣ 
Anna Xatzimixali Μην χάσεις ποτέ αυτόν που άγγιξε την ψυχή σου ..
Μην χάσεις ποτέ αυτόν που άγγιξε την ψυχή σου παραπάνω απ’ το κορμί σου.
Πόσα βράδια έχεις κάτσει να κάνεις απολογισμό ανθρώπων; Απολογισμό παρουσιών κι απουσιών; Μπορεί κανένα, μπορεί πολλά. Όμως αν σου ‘τυχε καμιά φορά να μπεις σ’ εκείνη τη διαδικασία του μετρήματος, για ποιες απουσίες λυπάσαι και για ποιες παρουσίες χαμογελάς;
Μπορεί εκείνη η λύπη κι εκείνη η χαρά να αφορούν την ίδια παρουσία ή την ίδια απουσία. Μπορεί να λυπάσαι που δεν πάλεψες για κάποιον παρελθοντικό σου, αλλά να χαίρεσαι που η απουσία του πλέον δε σε επηρεάζει. Μπορεί να λυπάσαι που άφησες αυτόν τον κάποιον να σου φύγει, αλλά να χαίρεσαι γιατί κατάλαβες επιτέλους ότι δε χρειάζεσαι κανένα που δε σε χρειάζεται.
Μπορεί να είναι πολλά. Η ανάγκη όμως είναι μία. Εκείνη του αγγίγματος. Ψυχής κυρίως. Εκείνη η καταραμένη ανάγκη να βρεις κάποιον που θα αγγίξει την ψυχή σου παραπάνω απ’ το σώμα σου. Κι αν τον βρεις εκείνον τον κάποιο, ποτέ μην τον αφήσεις. Κι αν κάποτε τον είχες και τον έχασες, τότε λυπήσου που σε κάθε σου απολογισμό, θα μετριέται ως απουσία.
Είναι δύσκολο να σου τύχει άνθρωπος πολλά υποσχόμενος. Ή μάλλον όχι, εύκολο είναι. Το δύσκολο έρχεται με την αδυναμία εκείνου του ανθρώπου να τηρήσει τις ενδόμυχές του υποσχέσεις. Όχι με τα λόγια του. Με τις πράξεις, με τα βλέμματά του. Να σε κάνει μια αγκαλιά και να ακουμπήσει την ψυχή σου. Να καλύψει τα κενά σου, να γεμίσει το μέσα σου ολόκληρο.
Είναι δύσκολο να σου τύχει άνθρωπος ανιδιοτελής. Να μην απαιτεί να πάρει πίσω ό,τι δίνει. Να ξέρει πού ανήκει κι αυτό να είσαι εσύ. Να μη χρειάζεται τίποτα παραπάνω απ’ αυτά που μπορείς να προσφέρεις. Να μιλάει για τ’ αστέρια και να βάζει κι εσένα μέσα. Να μη σου τάζει τον κόσμο, αλλά να σου δίνει τον εαυτό του.
Να βλέπει σε σένα αυτό που οι υπόλοιποι δεν κατάφεραν να δουν ποτέ. Να μιλάει για σένα με τρόπο που κανείς άλλος δε μίλησε. Να είσαι εσύ η πιο πολύτιμή του παρουσία. Και σε κάθε απολογισμό του, να τη μετράει πρώτη. Όχι επειδή σε κράτησε. Επειδή έμεινες.
Κι όλα αυτά τα παραπάνω να συνθέτουν εκείνον που σ’ ακούμπησε χωρίς καν να σε πλησιάσει. Που το άγγιγμα ψυχής ήταν απολαυστικότερο από ‘κείνο του κορμιού. Που τα λόγια του σήμαιναν πολλά, αλλά τα μάτια του περισσότερα. Και που έμαθες επιτέλους τι σημαίνει να ανήκεις ολοκληρωτικά σε κάποιον. Είτε αυτός ο κάποιος λείπει, είτε είναι παρών.
Στον επόμενό σου απολογισμό λοιπόν, να μετρήσεις καλά τις παρουσίες και τις απουσίες. Να ξέρεις ποιος έμεινε και ποιον κράτησες εσύ. Να μετρήσεις πρώτο τον πιο σημαντικό σου. Να καταλάβεις τη σημασία που έχει στη ζωή σου, να αποφασίσεις αν αξίζει να είναι η ζωή σου ολόκληρη. Και μην επικεντρωθείς στις απουσίες. Οι άνθρωποι εκείνης της κατηγορίας είναι εκεί για κάποιο λόγο.
Στις παρουσίες να ξοδεύεσαι. Είτε αυτές είναι πολλές, είτε είναι μόνο μία. Στις παρουσίες και στους ανθρώπους που σου αποδεικνύουν καθημερινά τους λόγους που ανήκουν στο παρόν σου. Ή στον άνθρωπο που ξέρεις ότι θα ανήκει και στο μέλλον σου. Αυτόν τον άνθρωπο να τον κρατήσεις όσο πιο πολύ μπορείς. Και σε κάθε του αμφίβολη στιγμή να είσαι εκεί και να του λες «Άγγιξες το μέσα μου, δε φεύγω».
πηγή – NEWSIDE.gr