Ορίζοντες Τέχνης

Στην αγάπη τα δάχτυλα δένονται σφιχτά.

Οι παλάμες εφάπτονται ιδανικά.

Μη μ’ αγαπάς.

Αν δεν το νιώθεις να μη το ξεστομίζεις.

Και μη μου το γράφεις σε άψυχα μηνύματα.

Κανένα αληθινό σ’ αγαπώ δεν φτιάχτηκε με πλήκτρα.

Με πράξεις να το χτίσεις.

Δεν θέλω λέξη να ηχήσει.

Ζωγράφισε μου θεόρατα χαμόγελα.

Και μάτια λαμπερά, σαν φωτάκια αναμμένα.

Με ανάσες θερμές και παθιασμένες.

Να φλέγομαι από πόθο κι όχι από πόνο.

Μη μ’ αγαπάς.

Σε κουβάλησα στα χέρια μου.

Μαζί με τις φουρτούνες σου.

Καρπώθηκα ως και τις μαυρίλες σου.

Κι έγινα ένα φορτίο που κουβαλάει έγνοιες.

Δικές σου, δικές μου, της «αγάπης» μας.

Ούτε άνθρωπος, ούτε γυναίκα.

Δοχείο με σκόρπιες θλίψεις.

Κι αντί να πετώ, σερνόμουν κι αγκομαχουσα.

Ώσπου δεν άντεξα και κατεδαφιστηκα.

Δεν βαστάει μια πλάτη την αγαπη.

Μη μ’ αγαπάς

Κι αυτή η μακρόσυρτη μοναξιά σου, μ’ έχει γονατίσει.

Προτιμώ να μας χωρίζουν χιλιόμετρα, παρά δύο ανάσες στο κρεβάτι.

Γιατί ανάμεσα στις αποστάσεις, μπορώ να στριμώξω μια δικαιολογία.

Πως λείπεις, γι’ αυτό νιώθω ένα θεόρατο κενό.

Όμως τώρα ποια πρόφαση να χτίσω;

Που στέκουμε αντικριστά.

Κι είναι σαν να μη με βλέπεις.

Πιο αόρατη κι απ’ τα ντουβάρια αυτού του σπιτιού,

κάνω θόρυβο μήπως και με προσέξεις.

Μα έχεις καιρό να με κοιτάξεις.

Κι ούτε λόγος να μ’ αφουγκραστείς.

Όταν είμαι πλάι σου, γίνομαι πιο μόνη από ποτέ.

Μη μ’ αγαπάς.

Αν είναι να περιφέρεις το σώμα σου, σαν ξεφτισμένη βαλίτσα.

Από στρώμα σε στρώμα, πάνω σε φθηνά κρεβάτια.

Και να ξαπλώνεις πλάι σε πρόχειρα υποκατάστατα.

Πανομοιότυπα μα πάνω απ’ όλα άδεια.

Κάθε φορά που ενώνεσαι με κάποιο από δαύτα, ακούγεται ένα θόρυβος.

Σαν κάτι να ραγίζει κι εν’ τέλει να συνθλίβεται.

Είμαι εγώ που κρύφτηκα μέσα σου.

Που «μ’ αγαπάς» και λίγο λίγο με θρυψαλιάζεις.

Μη μ’ αγαπάς.

Σου φόρεσα στο στήθος μια ολοκαίνουργια καρδιά.

Κι εσύ έκρυψες στο δικό μου βόμβα.

Πως με ξεγέλασε η άτιμη με το «τικ-τακ» της..

Αυτή είναι η διαφορά μας.

Εγώ για σένα φτιάχνω και γκρεμίζομαι.

Εσύ για σένα με γκρεμίζεις για να «φτιάχνεσαι».

Μη μ’ αγαπάς.

Αν είναι τόσο ρηχά να μ’ αγαπάς..

Έλενα Κορινιώτη