Ορίζοντες Τέχνης

Πώς θα δοθεί εάν πρώτα δεν μπορεί να δώσει;

Πώς θα ανθίζει δίπλα σε έναν άντρα εάν η ίδια νιώθει μαραζωμένη;

Μια γυναίκα δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάει μια καταστροφική αγάπη στην αγκαλιά ενός άλλου άντρα.
Θα ήταν άδικο για εκείνον που θα ήταν πλάι της και για εκείνη, γιατί με μαθηματική ακρίβεια η σχέση αυτή θα αποτύχει οικτρά.
Πρέπει να μείνει μόνη της, να τα βρει με τον εαυτό της, να κάνει την αυτοκριτική της, να ηρεμήσει, να ξεχάσει και να ξαναγεννηθεί γυναίκα πάλι .

Και τότε με το κεφάλι ψηλά να παραδοθεί στον έρωτα για έναν άντρα.
Ποτέ όμως με το κεφάλι κάτω και τα μάτια κλαμένα.

Μια γυναίκα δεν αγαπάει μόνο την ομορφιά ενός άντρα.
Αυτό που την κερδίζει είναι ο ανδρισμός του συντρόφου της , ο λόγος του, η μπέσα του.
Τον θαυμάζει, την γοητεύει, την κάνει να νιώθει ασφάλεια όχι από την τσέπη του αλλά απο την αγκαλιά του.

Ζητάει μόνο να είναι εκεί σαν τον ακλόνητο βράχο.
Φτωχός η πλούσιος δεν έχει σημασία.
Σημασία έχει η θέα πάνω από τον δικό της βράχο.

Και για μια γυναίκα που σέβεται τον εαυτό της , η θέα δεν πρέπει να είναι ποτέ ένας άλλος βράχος αλλά η απέραντη θάλασσα που θα τους αγκαλιάζει.

Μια γυναίκα πρέπει να είναι δυνατή πρώτα εκείνη για έναν άντρα.
Να μπορεί να στηρίζει, να μπορεί να δίνει, να είναι σε θέση να προσφέρει.
Να πατάει γερά στα δικά της πόδια και όχι πάνω στα βήματα τα δικά του.
Να είναι η ήρεμη δύναμη του..
Η αγκαλιά που θα τον ξεκουράζει .
Η ζεστασιά στην ψυχή του όταν την κοιτάει.

Μια γυναίκα που αγαπιέται πολύ, πρώτα έχει δώσει χωρίς εγγυήσεις, χωρίς συμφωνητικά.
Έχει αφεθεί σε έναν έρωτα και την λατρεία της.
Δεν ζήτησε, δεν έκανε πράξεις μαθηματικές πριν αγαπήσει..
Έκανε έρωτα, έδωσε έρωτα, πήρε έρωτα και θα πεθάνει γεμάτη από έρωτα κάποτε.

Γράφει η Μπέττυ Κούτσιου.