Ορίζοντες Τέχνης

Σαν και αυτή που έκανες, επανειλημμένα, όταν ήσουν παιδί.

Εκείνη λέω, που έκλεβες το γλυκό από το γυάλινο βαζάκι της γιαγιάς (έλα παραδέξου το, δε μπορεί να μην το άγγιζες ποτέ εκείνο το σκαλιστό βαζάκι!) και μετά εκείνη μουρμούριζε όλη την ώρα ότι δεν θα έχει τίποτα να φιλέψει αν τυχόν έρθει κάποιος μουσαφίρης.

Σαν και τότε που έκανες κοπάνα από το σχολείο, έπαιρνες το ποδήλατο σου και τσούλαγες στις κατηφόρες με μάτια κλειστά και χέρια ορθάνοιχτα (άγιο είχες!).

Και σαν τότε που έκανες κοπάνα από την δουλειά πια, μια ηλιόλουστη μέρα του Μαϊου για να πιεις καφέ με ένα φιλαράκι σου σε κάποια παραλία.

Σαν τότε που βούτηξες, καταχείμωνο, στην ίδια παραλία.

Σαν τότε που ταξίδεψες ένα ολόκληρο βράδυ και μετά πήγες κατ΄ευθείαν στη δουλειά.

Και σαν τότε που ταξίδεψες ένα 12άωρο για τα μάτια ενός -σχεδόν- αγνώστου (αφού μετά τον παντρεύτηκες η τρέλα σου δικαιολογήθηκε και σβήστηκε από το ποινολόγιο).

Σαν τότε που γέλαγες μέχρι δακρύων για λόγο που ούτε καν θυμάσαι μετά από μία γερή σούρα.

Σαν τότε που κατέβασες ένα κουτί σοκολατάκια με φράουλα γιατί έτσι ήθελες βρε παιδί μου!

Και σαν τότε που έδωσες χέρι βοηθείας σε έναν άγνωστο άστεγο και τελικά κατέληξες να κλαις και να γελάς μαζί του σε ένα παγκάκι και ας σε κοιτούσε ο κόσμος πλαγιαστά.

Σημασία έχει ότι με τον συγκεκριμένο άνθρωπο ανέπτυξες μια γερή φιλία.

Και όπως τότε που αρνήθηκες την πρόταση για ένα Πρωτοχρονιάτικο, κυριλέ ρεβεγιόν και άλλαξες χρονιά κάτω από έναν έναστρο ουρανό, σε ένα πεζούλι, δίχως μαλλί κομμωτηρίου, αμακιγιάριστη, με ένα τζινάκι και ένα μεγάλο χαμόγελο που σου πήγαινε πολύ.

Μικρές αλητείες που με τα χρόνια μετατράπηκαν σε αναμνήσεις.

Αναμνήσεις που φυλάχθηκαν στο χρονοντούλαπο του μυαλού σου και κάθε που το ανοίγεις βάζεις τα γέλια ή τα κλάματα, πάντα όμως κλάματα χαράς.

Μικρές αλητείες που σε κάνουν να λες, κάθε φορά που τις εξιστορείς «ε, κάτι έζησα και΄γω».

Εύα Κοτσίκου