Ορίζοντες Τέχνης

H μορφή της Παναγίας είναι πηγή ισχυρής κεντρικής έμπνευσης για πολλούς και σημαντικούς σύγχρονους Έλληνες ποιητές και συχνά ανεξαρτήτως θρησκευτικής πεποίθησης.

Η Παναγία, η μάνα του Χριστού, η Μαρία, δεν εννοείται και δεν βιώνεται μόνον ως ένα πανίερο λατρευτικό πρόσωπο αλλά ως κάτι πολύ οικείο, φιλικό, προσεγγίσιμο για τον μέσο άνθρωπο. Είναι η μάνα που μεγαλώνει ένα παιδί, η μάνα που πονά για τα μαρτύριά του, και η τραγική μάννα που σπαράζει την ώρα του μεγάλου πένθους. Γίνεται λοιπόν μια καθημερινή, συνηθισμένη μάνα της ζωής, χωρίς να χάνει μέσα στην ψυχή την ιερή της υπόσταση. Η οικειοποίηση και η εκλαΐκευση του προσώπου της διόλου δεν σημαίνει ότι ο δημιουργός του πνευματικού πονήματος, και στην περίπτωσή μας του ποιήματος, ασεβεί ή αρνείται ή δεν έχει υπ’ όψιν τις ιερές ιδιότητες και τις χάρες της Παναγίας που αποδίδονται συνήθως με πάμπολλα προσωνύμια.

Ο κυρ- ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ, ο Άγιος των γραμμάτων μας, λάτρης του βίου και της πολιτείας των ταπεινών και καταφρονεμένων, γνώστης του εκκλησιαστικού αναλογίου και αφοσιωμένος στην ορθόδοξη λατρεία, έχει δημοσιεύσει “ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΟΧΑΡΗΣ”.

Διαβάζουμε ένα απόσπασμα από το ποίημα “ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΥΝΙΣΤΡΑ” :

Εις όλη την χριστιανωσύνη

μία είναι μόνη η Παναγία αγνή,

Κόρη παιδίσκη, Άσμα Ασμάτων,

χωρίς Χριστόν, Θείο παιδί στα χέρια,

και τρεφομένη με Αγγέλων άρτον.

Εσύ’ σαι η μόνη, Παναγία Κουνίστρα,

που εφανερώθης στης Σκιάθου το νησί

εις δένδρον πεύκου επάνω καθημένη

και αιωρουμένη εις τερπνήν αιώραν,

όπως αι κορασίδες συνηθίζουν.

——–

Μέγας ποιητής, θεόπνευστος, ευλογημένος από τις Μούσες, ο ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ, κληροδότησε στις επόμενες γενεές ένα τεράστιο και ανεκτίμητο ελληνοκεντρικό και θεοκεντρικό πνευματικό έργο. Στο εξάτομο ποιητικό του έργο ΛΥΡΙΚΟΣ ΒΙΟΣ ανιχνεύουμε διάσπαρτα στοιχεία

χριστιανικής λατρείας και δύο καθαρά θρησκευτικής πνοής ποιήματα, το ΠΑΣΧΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ και το περίφημο ΜΗΤΗΡ ΘΕΟΥ, αφιερωμένο στην Θεοτόκο.

Μικρότερης έκτασης ποιήματα για την Παναγία είναι : “ΠΑΡΗΓΟΡΗΤΙΣΣΑ”, “Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΗΣ ΣΠΑΡΤΗΣ”, “ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΥΓΟΥΣΤΟ ΤΟΥ 1940” και “ΥΜΝΟΣ ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ”. Από το τελευταίο θα ακούσουμε μία στροφή:

Στεριά, νησιά και πέλαγα, μια Κόρη και μια Μάννα,

η Ελλάδα, στην αθάνατη, γονατιστή, πλαγιά

που τρέμει μπρος της η άβυσσο, ακούοντας την καμπάνα,

τα θεόρατα τα μάτια Σου στυλώνει, Παναγιά!

———–

Ενας από τους ωριμότερους και πλέον δημοφιλείς δασκάλους-ποιητές του 20ου αιώνα, ο  ΚΩΣΤΑΣ   ΒΑΡΝΑΛΗΣ , ποιητής της σχολής του Παλαμά, με έντονο το ρεαλιστικό στοιχείο στις αναζητήσεις του, ο οποίος, μολονότι υπήρξε θεωρητικός οπαδός του υλισμού, μας έχει χαρίσει το μεγάλο ποίημα “ΟΙ ΠΟΝΟΙ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ”. Ο λόγος του είναι συγκλονιστικός, σπαραχτικός. Η Παναγιά παρουσιάζεται σα μια συνηθισμένη λαϊκή μάνα που θρηνεί για τα βάσανα του γιου της. Είναι ένα ποίημα υψηλής δραματικής αξίας και, έχει αναγνωριστεί ως το ωραιότερο ποίημα που γράφτηκε στην ελληνική γλώσσα για την Παναγιά και το Θείον Πάθος.

Πού να σε κρύψω, γιόκα μου, να μη σε φτάνουν οι κακοί;

Σε ποιο νησί του Ωκεανού, σε ποιάν κορφήν ερημική;

Δεν θα σε μάθω να μιλάς και τα’ αδικο φωνάζεις.

Ξέρω, πως θα’ χεις την καρδιά τόσο καλή, τόσο γλυκή,

Που με τα βρόχια της οργής ταχιά θενά σπαράξεις.

……………………………………………..

Κι αν κάποτε τα φρένα σου το Δίκιο, φως της αστραπής,

κι η Αλήθεια σου κτυπήσουνε, παιδάκι μου, να μην το πεις.

Θεριά οι ανθρώποι δεν μπορούν να το σηκώσουν.

Δεν είναι αλήθεια πιο χρυσή απ’ την αλήθεια της σιωπής.

Χίλιες φορές να γεννηθείς, τόσες θα σε σταυρώσουν.

————–

Ο όγδοος λόγος από το μακροσκελές επικό ποίημα του μέγιστου ποιητή του Γένους ΚΩΣΤΗ ΠΑΛΑΜΑ, το περίφημο “Η ΦΛΟΓΕΡΑ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΙΑ”, είναι αφιερωμένος “στην ζήση και την κοίμηση της Αγίας Κόρης”, όπως την ονομάζει :

Η γνώμη του υποταχτικιά, ρέμπελος πάντα ο νους του και μάθημα

μονάκριβο, και θησαυρό σοφίας,

κράτησε ο νους του ανάξιου και μουρμουρίζοντάς το τα χείλια

τρεμοσάλευε πάσα ώρα, στιγμή πάσα,

ξυπνώντας με το σήμαντρο, πλαγιάζοντας με του ήλιου στο γέρμα, στον

εσπερινό, στην αγρυπνιά, στον όρθρο, στο αρχονταρίκι, στο ναό, στην

κέλλα, στο τραπέζι,

μόνο ένα μάθημα ακριβό, παρμένο σε δυο λόγια :

του αγγέλου το χαιρετισμό στην Κεχαριτωμένη.

——…——

Στον παραμικρό φόβο, απειλή, κίνδυνο, σε μια μεγάλη λαχτάρα, θεομηνία, συμφορά, τα ανθρώπινα χείλη την επικαλούνται αυτομάτως σαν το προσφιλέστερο ιερό αλλά όχι μακρινό, μα δικό τους, οικείο, κοντινό τους πρόσωπο, σαν δική τους, δική μας, μάνα, για να μεσολαβήσει ή να αποτρέψει την φορά των γεγονότων. Ας  είναι  πάντα  πηγή  εμπνευσης ,σκέπη ,μεσιτεία  και  προσφυγή  στο  δοκιμαζόμενο  ανθρώπινο ειδος.

Σχόλια

σχόλια