ΠΕΖΟΣ ΛΟΓΟΣ 
Anna Xatzimixali Ο θύτης σου ή το θύμα σου;
Φτιάχνουμε παράλληλους μονολόγους.
Παραθέτουμε διαφορετικές εκδοχές κι ας έχουν μια ρίζα, κοινό σενάριο.
Παλεύουμε να αρπάξουμε το ρόλο του καλού ήρωα.
Κι όταν η κουβέντα καταλήγει στο φταίχτη, χωρίς δεύτερη σκέψη,
σημαδεύουμε με το δάχτυλο ο ένας τον άλλον.
Κι είναι τόσο αστείο, ν’ ακούς την ιστορία σου αλλιώς παιγμένη.
Μπορούμε να συμφωνήσουμε σε κάτι.
Πως αντιλαμβανόμασταν αλλιώς τα γεγονότα.
Ας πούμε την αγάπη που σου σκάλωνα στο λαιμό, την έβλεπες γι’ αγχόνη.
Όσο πιο σφιχτά σ’ άγγιζα, τόσο παραπάνω ένιωθες πως ασφυκτιείς.
Οι αγκαλιές έπρεπε να είναι μισάνοιχτες.
Να προλαβαίνεις να ξεγλιστράς.
Δεν ήταν πνιγμός, αγκαλιά ήταν.
Δεν ήταν λουριά, τα χέρια μου ήταν.
Δεν ήταν φόνος, φόβος ήταν.
Μη σε χάσω. Μη χαθώ.
Όχι, δεν ήταν φευγιό.
Κατάλαβε το επιτέλους.
Μ’ εδιωχνες.
Δεν εφευγα.
Στην πόρτα μ εσπρωχνες.
Δεν έτρεχα.
Σ’ αγαπούσα.
Δεν ήταν εμμονή.
Δεν ήμουν εύθραυστη.
Γενναία ήμουν.
Ποιος άλλος θα γέμιζε το μέσα του αμυχές για μια στιγμή σου;
Δεν ήμουν δειλή.
Απογοητευμένη ήμουν.
Έμπαζε η ψυχή αδιαφορία.
Δική σου, αδιάκοπη.
Δεν ήμουν αφελής.
Όλα τα καταλάβαινα.
Όμως για σένα έδενα στα βλέφαρα μου κατάμαυρο μαντήλι.
Να ξεγελαστώ, μην αντικρίσω
πόσο ακατάλληλος είσαι για την εύθραυστη κράση μου.
Δεν ήσουν χάδι.
Χαστούκι ήσουν.
Από εκείνα που αφήνουν ανεξίτηλο σημάδι.
Κι εγώ το δικό σου, πάντα το φορώ.
Σαν παράσημο μάχης.
Σαν πειστήριο ήττας.
Πάντα οι δύο εκδοχές, έχουν ένα κομβικό σημείο.
Που πριν προλάβουν να φρενάρουν, τα σώματα ακαριαία σμίγουν.
Σ’ αυτή την ένωση μπερδευτήκαμε κι εμείς.
Τα όρια φάνταζαν δυσδιάκριτα κι έτσι ποτέ δεν έγινε αντιληπτό.
Αν σμίξαμε από ορμή ή οργή.
Αν τα χείλη μου πορφύρισαν από κοκκινάδι ή αίμα.
Αν το μεταξύ μας θρέφτηκε από πάθος ή λάθος.
Αν έγινα ο ο μανιασμένος θύτης σου, ή το εξιλαστήριο θύμα σου.
Αν ήταν κραυγή ζέσης, ή κύκνειο άσμα.
Αν σου επούλωνα τα τραύματα με την αρμύρα
ή σε βασάνιζα ξεδιψώντας τα με οινόπνευμα.
Αν τα κορμιά που μπλέχτηκαν και ξεμπλέχτηκαν με τόση ένταση.
λιγοψυχούσαν κάνοντας πόλεμο ή έρωτα;
Ή μήπως δεν διαφέρουν -και πολύ- αυτά τα τελευταία;
