Ορίζοντες Τέχνης

Αδέλφια μου, αλήτες, πουλιά,

είμαι βεβαία πως κομίζω γλαύκα εις Αθήνας με τις κάτωθι δηλώσεις μου, αλλά κάθε κείμενο οφείλει να έχει αρχή, μέση κι επίλογο για να καταφέρεις να πάρεις εκεί ένα βαθμό της προκοπής στην έκθεση και να μη μείνεις στον τόπο. Έτσι αποφεύγεις το δυστυχές γεγονός να γίνεις περίγελος των συμμαθητών σου και σιχτίρι της μητρός σου, από μέσα Ιουνίου μέχρι Σεπτέμβριο, Θεέ μου φύλαξε.

Αρχίζω λοιπόν το αιρετικό μου άρθρο, με τις δύο αυτές βαρύγδουπες φράσεις:

Συμπαντικός κανόνας νούμερο ένα: o σκοπός αγιάζει τα μέσα.

Συμπαντικός κανόνας νούμερο δύο: τα κάστρα πέφτουν συνήθως από μέσα.

Και καθώς απευθύνομαι αποκλειστικά και μόνον σε άρρενες αναγνώστες, πράγμα ολοφάνερο από την αρχική προσφώνηση άλλωστε, οι κυρίες παρακαλώ να στρέψουν διακριτικά την κεφαλή αλλού και να καμωθούν τις αδιάφορες. Αν πάλι, τις φάει η περιέργεια και παρασυρθούν στην ανάγνωση του παρόντος, ας έχουν κατά νου τον Συμπαντικό κανόνα νούμερο ένα, ο οποίος απευθύνεται αποκλειστικά και μόνον σ’ εκείνες, προτού με περάσουν γενεές δεκατέσσερις μέχρι τον επίλογο.

«Τα κάστρα πέφτουν συνήθως από μέσα», λοιπόν.

Αυτό το κρατάτε εσείς αδέλφια, πως διατίθεμαι να σας τα προλάβω όλα χαρτί και καλαμάρι για τις ομοϊδεάτισσές μου, όχι γιατί ξύπνησε ο Εφιάλτης μέσα μου και μου ήρθε η δόλια σκέψη να σας οδηγήσω από την ανοπαία ατραπό κατευθείαν στο άβατο των γυναικών, αλλά αντιθέτως, κρίνοντας ότι πάλι είστε εσείς οι αδικημένοι της υπόθεσης, είπα να τείνω μία χείρα βοηθείας προς το ισχυρό φύλο που από καταβολής κόσμου, το έχουμε στήσει στον τοίχο και το στολίζουμε πατόκορφα εμείς οι Εύες, για να λέμε και του στραβού το δίκιο.

Θα αναρωτηθείτε βεβαίως και όχι άδικα, τι είδους βοήθεια θα μπορούσα να σας δώσω εγώ, που κατοικοεδρεύω εις το αντίπαλο στρατόπεδο επ’ αυτών των θεμάτων. Μπορεί πράγματι μια γυναίκα να μαρτυρήσει σε έναν ή περισσότερους άντρες τα μυστικά του κράτους των γυναικών; Μπορεί, (εδώ μπορούμε άλλα κι άλλα) εφόσον την καβαλήσει το δαιμόνιο και ιδού η απόδειξις!

Αλάνθαστα, αβάδιστα, στην πόρτα σας, τώρα μπορείτε επιτέλους να χωρίσετε άμεσα με τη γυναίκα των ονείρων σας, εφαρμόζοντας τον ένα και μοναδικό Χρυσό Κανόνα που θα σας παραθέσω αναλυτικότατα, εντελώς δωρεάν και χωρίς spam στο mail σας:

Χρυσός κανόνας, αλάνθαστος: Πείτε της και κυρίως δείξτε της, ότι πιστεύετε στην ισότητα των δύο φύλων.

Α, σας βλέπω ότι δυσπιστείτε ολοφάνερα. Ανοίξτε λιγουλάκι το μυαλό σας παρακαλώ και παρακολουθήστε με μέ την πρέπουσα προσοχή. Όταν η γυναίκα μιλά για την ισότητα των δύο φύλων, εννοεί άλλα πράγματα, αδέλφια.

Εννοεί την ισότητα των δύο φύλων.

Αλλά (εμ, βέβαια υπάρχει κι ένα αλλά αγαπητοί μου, στα ψιλά γράμματα είναι πάντοτε το ζουμί), δεν εννοεί ότι θέλει να είμαστε όλοι ίσα κι όμοια. Εσείς πρέπει να είστε λίγο πιο ίσοι από εκείνη. Δυο-τρία μέτρα ψηλότεροι για την ακρίβεια. Με κάτι πλάτες, να! με το συμπάθιο. Έτοιμοι να τα βάλετε με τα θηρία. Πρωταθλητές στη δουλειά, στην πιάτσα, στο blackjack, στο hockey στον πάγο, μονομάχοι εντός κι εκτός της νυφικής παστάδας, ατσαλάκωτοι μετά από σύγκρουση με τριαξονικό όπως ο James, my name is Bond.

Ο ιππότης της Βασούλας που ανοίγει πόρτες, γεμίζει ποτήρια, ανάβει τσιγάρα, πληρώνει αβέρτα, βγάζει το σακάκι του και σκεπάζει ξώπλατα μια κρύα νύχτα την άνοιξη. Να είστε ο προστάτης, ο εραστής, ο πατέρας, ο διεκδικητής, ο capo di tutti capi, ο πάνσοφος consigliere, να σας θαυμάζει αυτή κι ένα τσούρμο γυναίκες, αλλά παρά ταύτα εσείς εκεί! να έχετε μάτια μόνο για κείνην (μόνον ο Ιησούς ο Ναζωραίος έκανε τέτοια θαύματα, αδέλφια, το ξέρω..)

Ε, λοιπόν όλα αυτά τα παλαβά που ζητάνε οι γυναίκες και ειδικότερα η γυναίκα των ονείρων σας, εσείς, να Μην τα κάνετε.

Γιατί τι είστε εσείς παρακαλώ; τίποτα κορόιδα που θα τους κάνετε τον υπηρέτη ν’ ανοιγοκλείνετε πόρτες, ν’ ανάβετε τσιγάρα και να γεμίζετε ποτήρια ή μήπως ξοφλήσατε σαν άντρες και είστε αναγκασμένοι για να γοητεύσετε ν’ ανοίγετε το πορτοφόλι σας διάπλατα και να τους κάνετε ότι κέφι τους κατέβει στο κεφάλι για να σας πάρουν με καλό μάτι;

Όχι και πάλι όχι. Jamais!

Ο άντρας ο σωστός, ο πρόστυχος, αυτά δεν τα σηκώνει. Πατήστε πόδι κι αντισταθείτε στις παράλογες γυναικείες απαιτήσεις, αδέλφια.

Ζητήσατε ποτέ σας εσείς να είναι αυτές οι ωραιότερες γυναίκες του περίγυρού σας;

Απαιτήσατε μήπως να περπατάνε με δωδεκάποντο και αναλογίες 90-65-90 στο πλάι σας καμαρωτές σαν παγώνια του Βασιλικού Κήπου; Ή μήπως ζητήσατε ποτέ να σας φτιάχνουν σουτζουκάκια σμυρνέϊκα με χτιστό νύχι απόχρωσης κόκκινου Chanel, φορώντας τα μυστικά της Βικτόριας μπροστά από τις χύτρες ταχύτητος; Ή μήπως διανοηθήκατε έστω ότι η γυναίκα που θέλει να είναι μαζί σας οφείλει να γνωρίζει απ’ έξω κι ανακατωτά όλο το Κάμα Σούτρα και τον Μέγα Ανατολικό, για να καταφέρει να μπει στην καρδιά σας;

Για να μην πω και για τα άλλα ζητήματα, τα πρακτικά: αφήσατε εσείς ποτέ να σιδερώσει πουκάμισο και σωβρακοφανέλα η δικιά σας η γυναίκα; Να πέσει φωτιά να σας κάψει, εάν έστω σας πέρασε από το νου μια τέτοια προοπτική εκμετάλλευσης για την εκλεκτή της καρδιάς σας! Να αλλάξει πάνες, να διαβάσει παιδιά, να βάλει πλυντήρια, να ξεσκονίσει με σουίφερ τα κομοδίνα; Να βγει στο κυνήγι τoυ ημερομισθίου για να πληρωθούν τα τρέχοντα; Ούτε καν!

Ε, λοιπόν, από πού κι ως που προκύπτουν τέτοιες παράλογες και αυθάδεις απαιτήσεις εκ μέρους τους;

Τι είστε εσείς, ο μπαμπάκας τους; Όχι αδέλφια, έχει και η καλοσύνη τα όριά της. Πατήστε πόδι – η δε γυνή να φοβήτε τον άντρα και θα με θυμηθείτε!

Το χωρισμό τον έχετε στο τσεπάκι σας. Διότι κάλλιο πέντε και στο χέρι, παρά δέκα και καρτέρει.

Άλλωστε υπάρχουν και γυναίκες που πιστεύουν στην ισότητα. Δυναμικές. Που βγάζουν μόνες τους το ψωμί και το παντεσπάνι τους. Που περπατάνε πάνω στο δωδεκάποντο τακούνι τους και κάνουν στράκες βρε αδελφέ!

Μια τέτοια να βρείτε. Κυρία με τα όλα της.

Βέβαια, ακόμη κι εκεί υπάρχει ένα θεματάκι.

Να σας τα προλάβω πρώτη μη τύχει και πάθετε κανένα εγκεφαλικό και σας τρέχουμε μετά με τις σιαγόνες στραβωμένες. Αυτές, αδέλφια, είναι οι χειρότερες. Αυτές, ναι, που σας το παίζουν αμαζόνες, είναι τα σιγανά ποταμάκια που πρέπει να φοβόσαστε πιο πολύ απ’ όλες τις άλλες.

Διότι αυτές σηκώνονται το πρωί και βάζουν λούπα στο youtube το: “cause my heart belongs to daddy” και στέκονται προσοχή σαν το φαντάρο στην έπαρση τη γαλανόλευκης. Κι ύστερα βγαίνουν οι αθεόφοβες στους δρόμους και παριστάνουν τις σουφραζέτες. Μπλέξιμο μεγάλο κι άκρη δε θα βγάλετε ούτε μ’ αυτές.

Γυναίκες, κύριοι! Κανείς δε ξέρει τι είχε ο Θεός στου νου του όταν έκανε εκείνην  την παϊδακεκτομή στον Αδάμ και μας έφτιαχνε.

Γι’ αυτό, εσείς, παρακαλώ φανείτε προνοητικοί κι ακολουθήστε πιστά το Χρυσό μου Κανόνα και θα ξεμπερδέψετε μια για πάντα από τη γυναίκα των ονείρων σας κι όποια άλλη τύχει να βρεθεί στον ορίζοντά σας, μέχρι να πείτε «κύμινο».

Με τρία χρόνια εγγύηση κι after sales service.

Ισμήνη Κάραλη

Φανατικός Τέκτονας παιδιόθεν, χτίζω όπου βρω κενό οικόπεδο μπροστά μου και ξηλώνω και ξαναγαζώνω από την αρχή όποιο κτίριο μου εμπιστευτούν, με προσήλωση παρόμοια με του Φειδία όταν έχτιζε τον Ναό του Επικούρειου, βοήθειά μας. Τις περισσότερες φορές φοράω μαύρα, πλην όμως η καρδιά μου δεν είναι μαύρη σαν τη νύχτα, απλά είναι ολίγον αψίθυμη και ξεφυσάει φλόγες με το παραμικρό. Όταν γράφω, προτιμώ να γράφω στο χέρι. Το χαρτί έχει ψυχή. Κάνω παρέα με τη μαρίδα ή με όσους είναι ακόμη μαρίδα, καθώς οι μεγαλύτερες ηλικίες συνήθως πάσχουν από αρτηριοσκλήρωση και θανάσιμη στασιμότητα. Ταξιδεύω, ζωγραφίζω, μαγειρεύω, γράφω τραγούδια, μυθιστορήματα, φυτεύω 32 είδη ντομάτας το καλοκαίρι και το χειμώνα πλέκω μαύρα σκουφιά που είναι και γρήγορο κόλπο και δε χρειάζεται τετραετής φοίτηση στον αργαλειό. Στο δεξί μου χέρι είναι γραμμένη η ατάκα του Αννίβα του Καρχηδόνιου: “Aut viam inveniam aut faciam”.

I decided it is better to scream.
Silence is the real crime against humanity.

Σχόλια

σχόλια