Ορίζοντες Τέχνης

Σπουδαίες γυναίκες..
Που δεν διαπραγματεύτηκαν την ελευθερία τους και δεν στρίμωξαν μια ζεστή καρδιά μέσα σε μια άνοστη σχέση.
Αυτές οι λίγες που έμειναν μόνες από πεποίθηση και ήτανε απόφαση ζωής, γιατί δεν ήθελαν να τους τραγουδάει η χαρά πίσω από το καλογυαλισμένο τζάμι, ήθελαν να τραγουδάνε οι ίδιες την χαρά, να υμνούνε τον έρωτα, να τον αφομοιώνουνε, να τον ζούνε αλλά να είναι έρωτας.
Να μην μοιάζει με έρωτα, να είναι!

Θαρραλέες γυναίκες..
Που μετρούν χρόνια απογοήτευσης στην αγάπη, αλλά δεν μπορούνε να δώσουνε το χέρι τους σε ένα άλλο χέρι μόνο και μόνο για να κρέμεται κάπου.
Θέλουν να σφίγγουνε με πάθος και με ψυχή την σάρκα του άλλου, να νιώθουνε πως είναι σάρκα απο την δική τους, ένα ολόκληρο κομμάτι του εαυτού τους μέσα στον άλλον.

Γενναίες γυναίκες..
Σαν δέκα στρατιώτες μαζί.
Που πολεμάνε περήφανα την ζωή και την αγάπη, που περπατάνε με το κεφάλι τους πιο ψηλά απο το ανάστημα τους.
Που σταθήκαν περήφανα απέναντι σε κάθε δυσκολία και με περίσσια δύναμη κατάφεραν να στέκονται στα δυο δικά τους πόδια και όχι να γίνονται ένα καρκίνωμα σε ξένα σώματα για να επιβιώσουνε.
Αυτές τις γυναίκες τις βλέπεις λαμπερές και δημιουργικές την μέρα και το βράδυ κλαίνε με το πρόσωπο μέσα στην χούφτα τους σαν πεντάχρονα.

Μόνες γυναίκες..
Γιατί υπήρξανε και πριν μονάχες.
Δεν είχανε ποτέ τέσσερα χέρια, είχανε πάντα δύο, δεν αναπνέουνε τον αέρα του άλλου για να ζήσουνε, δίνουνε τον δικό τους για να ζήσει εκείνος που αγαπάνε.
Δεν αγαπάνε για να αγαπηθούνε.
Αγαπάνε με πίστη και με αφοσίωση. Χωρίς συμβόλαια ζωής, χωρίς ερωτήσεις χωρίς να περιμένουνε γεμάτα χέρια και γεμάτες τσέπες.
Έχουνε τα δικά τους χέρια απλωμένα πάντα σαν μια αγκαλιά και το κορμί τους ασπίδα προστασίας στην δικη τους αγάπη.

Μα όταν τις αγαπήσεις, τότε δεν σε προδίδουνε ποτέ. Εάν τις προδώσεις, πάλι ήσυχα και περήφανα θα φύγουνε όπως ήρθανε.
Θα φλερτάρουνε με τον θάνατο, θα κοιμούνται στο πάτωμα, θα κλαίνε πίσω απο όλα τα βλέμματα και τις κλειστές πόρτες, θα ματώνουνε οι αντοχές τους.
Μα όλος αυτός ο πόνος θα φαντάζει πολύ λίγος και πολύ φυσιολογικός, για μία αγάπη σαν την δική τους.

Όλα θα τα αντέξουνε.
Την νεκρή ψυχή, την νεκρή ζωή, την πληγωμένη περηφάνια.
Όλα θα τα ξεπεράσουνε.
Εκτός από ένα..
Να λησμονήσουνε και να λησμονηθούνε.
Αυτός ο μικρός θάνατος, θα τις σκότωνε καλύτερα από όλους.

” Οι περήφανες γυναίκες, εάν προδοθούν, περήφανα φεύγουν.”

Κούτσιου Μπέττυ