Ορίζοντες Τέχνης

Και είδα πάνω στο αστραφτερό του άρμα,
να διαβαίνει περήφανος
στο γλαυκό τ’ ουρανού συναπάντημα
ηδονικά γελώντας…
Και τα συννεφάκια τα τρελά,
για χάρη του να στήνουν χορό,
κάνοντας γύρω του σχηματισμούς παράξενους…

Λικνίζοντας ερωτικά το αφρώδες σώμα τους,
πάσχιζαν ν’ αρέσουν σαν νεράιδες ουράνιες,
ισορροπώντας μες στις ριπές τις ξαφνικές,
τις πλαγιομετωπικές, του κατεργάρη ανέμου,
που χαμογελούσε κάθε φορά,
όταν οι προσβολές του αναστάτωναν
και διέλυαν τον εξωτικό χορό τους.

Η ζήλεια του περίσσευε
και νευρίαζε κάθε φορά,
που τα ρεύματα τ’ ουρανού
μπλόκαραν τη λεύτερη βούλησή του.
Πάσχιζε να κρατά ρυθμό στο φύσημά του
και όταν το τραγούδι του φάλτσαρε,
διακριτικά χαμήλωνε το βλέμμα του,
του κοβόταν το γέλιο του, το ειρωνικό
κι εγώ άθελά μου περίμενα,
-χωρίς λέξη ν’ αρθρώσω-,
το κατακρήμνισμά του στην αγκαλιά της γης,
μες στην ντροπή του
τη γελοία του εικόνα, την ντροπιαστική,
να περισώσω…

Αλλά, άδικος κόπος…
Μια ομίχλη με τύλιγε με βία…
Τα μάτια μου δεν έβλεπαν πια…
Γκρίζα ήταν όλα, ακαθόριστα,
αλλά έμενε μια μαγεία,
που με ταξίδευε απαλά
σε μια υγρή περιπλάνηση
ενός γαλάζιου ονείρου.

Κι εγώ αφέθηκα ελεύθερος να κυκλοφορώ
προδομένος πατόκορφα,
λεηλατημένος από χτυπήματα στροβιλισμών,
απρόβλεπτων αναταράξεων.

Φαίνεται, πως με τύλιξε μια μυστήρια δίνη,
που ήθελε να ρουφήξει
ό,τι πιο όμορφο άρωμα απόμεινε
στη σπασμένη λήκυθο της ψυχής μου…

Μπορεί ν’ αφήνομαι
και να ταξιδεύω αμέριμνος,
αλλά «κρατάω» ακόμα…
και όσο αντέχω,
θα είμαι στην πλώρη για χρόνια…
Της ντροπής την απόδραση
δεν είχα στης ζωής μου το πρόγραμμα,
γιατί το ταξίδι μου θα ήταν ανόητο…

…