ΠΕΖΟΣ ΛΟΓΟΣ, ΠΟΙΗΣΗ 
Anna Xatzimixali Πού ‘ν’ το, πού ‘ν’ το το δαχτυλίδι… – Μαρία Βουζουνεράκη
Ψάξε, ψάξε, δεν θα το βρεις…
Τι παιχνίδι και αυτό! Ανοίγαμε τα χέρια και περιμέναμε να ανοίξουν οι ουρανοί. Απίστευτο συναίσθημα να το δεις να λαμπυρίζει ανάμεσα τους. Μετά, ξανά από την αρχή. Λες και η τύχη μας κρινόταν σε αυτό το παιχνίδι των λίγων λεπτών.
Πλημμύριζε η ψυχή μας από συναισθήματα. Το επόμενο πρωί ήταν διαφορετικό. Ήμασταν νικητές σε ένα παιχνίδι, μια μόνο φορά, μα ήταν αρκετή!
Έτσι, κάθε που έρχονταν τα δύσκολα μεγαλώνοντας, εμείς ανοίγαμε τα χέρια.
Ψάχναμε εκείνο το δαχτυλίδι των παιδικών μας χρόνων να μας σπρώξει παρακάτω. Τα δεκανίκια της ψυχής μας ψάχναμε, αφού έτσι είχαμε μάθει.
Ένα τενεκεδένιο απόκτημα που του φορτώσαμε, όσα ελπίζαμε και όσα δεν μπορέσαμε ποτέ να εξηγήσουμε.
Οι άνθρωποι, σπάνια πιστεύουν στον εαυτό τους. Ακόμα και αυτή την δύναμη που κουβαλούν, προσπαθούν να την ερμηνεύσουν μεταφυσικά. Θυμάμαι την γιαγιά μου να λέει:
«Θεέ μου, μη μου δώσεις όσα μπορώ να αντέξω».
Το κράτησα, δεν το ανέλυσα ποτέ και ας το χρησιμοποίησα δίχως έλεος, κάθε που πίστευα πως η ζωή με δοκιμάζει!
Αλήθεια, υπάρχουν άνθρωποι που ζουν χωρίς να έχουν ζήσει. Άλλοι πάλι, αν σου εξιστορήσουν μέρος της ζωής τους ή θα τους πεις μυθομανείς ή θα μείνεις απλά με το στόμα ανοιχτό.
Όπως λέει και η Αλκυόνη, «είναι κάποιοι άνθρωποι που δεν μπόρεσαν ποτέ να απλώσουν τα ρούχα τους στον ήλιο να στεγνώσουν. Πάντα βρεγμένα τα φορούν».
Δύσκολα λέει…
Και πως είναι αυτά;
Και ποιος τα ορίζει;
Και τι έχει σημασία;
Ένα σωρό ερωτήματα με κοινή απάντηση!
Οι άνθρωποι έχουν σημασία και μόνο. Και δεν τους ορίζει κανείς.
Έρχονται. Μένουν ή φεύγουν. Δοκιμάζονται, επιμένουν, μένουν…
Αν δεν έχεις κάποιον να σου τραγουδάει σε μπόρα, να σου ανοίγει τα χέρια και να σου αφήνει το πολύτιμο του δαχτυλίδι, τότε τζάμπα ζεις! Γιατί μάτια μου, όσα και αν έρθουν δύσκολα, όσα και αν αντέξεις τελικά, δεν είσαι τίποτα χωρίς τους ανθρώπους σου.
Μην τους ψάξεις πουθενά. Εκεί είναι, δίπλα σου. Μόνοι τους παίρνουν τον χώρο που τους αφήνεις και προχωρούν ένα βήμα την φορά. Ξέρουν πως θα χαμογελάσεις με ένα απλό τενεκεδένιο κόσμημα. Δεν θα σου τάξουν, δεν θα προσπαθήσουν να σε θαμπώσουν με τα ακριβά τους.
Εσύ, δεν χρειάζεται να τρομάζεις.
Εσύ, έχεις ένα χρέος. Να θυμάσαι εκείνο το παιχνίδι των παιδικών σου χρόνων, όταν κάποιος εναπόθετε την ελπίδα στα χέρια σου.
Μετά, αρκεί να πάρεις αγκαλιά τον εαυτό σου. Το ‘χεις κάνει ποτέ;
Θα τρομάξεις όταν διαπιστώσεις πως, ό,τι έρχεται, έχεις τελικά την δύναμη να το αντέξεις!
«…δεν θα το βρεις, δεν θα το βρεις, το δαχτυλίδι που ζητείς!»
πηγή- ανεμος magazine
Για τους ανθρώπους της ζωής μας!