ΑΛΛΟ 
Anna Xatzimixali Σε μειώνω άρα ..υπάρχω !
Ο ανταγωνισμός μεταξύ των ανθρώπων έχει να κάνει και με την άνεση που έχουμε να επεξεργαστούμε τις λέξεις έπαινος και ιδιαιτερότητα.
Μέσα από ένα αθώο σχόλιο, ένα χιουμοριστικό πείραγμα, μια ωμή διαπίστωση ή ένα ειρωνικό σχόλιο κρύβεται η ανάγκη μας για υποτίμηση των δυνατοτήτων ενός ανθρώπου. Μια απαξιωτική συμπεριφορά έχει σαν στόχο να μειώσει την προσωπικότητα του συνανθρώπου μας με έμμεσο ή άμεσο τρόπο. Λόγια και συμπεριφορές κουμπώνουν ερμητικά μεταξύ τους, με σκοπό να νοιώσουμε δυνατοί και παντοδύναμοι.
Ένα ειρωνικό σχόλιο σε μια γυναίκα με παραπανίσια κιλά, ένα άτομο που δεν τα καταφέρνει καλά στην εργασία του, μια νοικοκυρά που δεν έχει πετύχει το φαγητό, ένα παιδί που δεν έχει διαβάσει αρκετά το μάθημα του, εξυψώνει το δικό μας εγώ, όμως ματαιώνει και πληγώνει τον αποδέχτη του. Είναι γεγονός ότι δεν μπορούμε να κάνουμε όλα τα πράγματα τέλεια. Κάποιοι από μας μπορούν να το δεχθούν και άλλοι όχι κι αυτό οφείλετε στις εμπειρίες της παιδικής μας ηλικίας και στην σχέση που έχουμε με τον εαυτό μας.
Γυρίζοντας πίσω στα παιδικά μας κομμάτια συνειδητοποιούμε ότι η επιβεβαίωση και η έγκριση από τους γονείς μας έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ζωή μας. Όσο πιο πολύ αναγνώριση και εκτίμηση έχουμε εισπράξει τόσο πιο χορτάτοι και ασφαλείς βγαίνουμε στην ζωή. Αυτή η αναγνώριση θα μας δώσει τα όπλα για να αντισταθούμε στην λεκτική κακοποίηση των άλλων με αντίτιμο την αυτοεκτίμηση μας.
Η ανάγκη να μειώνουμε τους άλλους αφορά λοιπόν τη δική μας αυτοεκτίμηση και κατά πόσο νοιώθουμε ότι αποδεχόμαστε τον εαυτό μας. Το αίσθημα κατωτερότητας που ένα άτομο νοιώθει σχετίζεται με την προσπάθεια που κάνει για να μειώσει τους άλλους αφού μόνο έτσι ικανοποιείται και τρέφει το αδύναμο του κομμάτι.
Η υποβίβαση προς τους άλλους πολλές φορές έχει να κάνει και με τον φθόνο αφού πάνω τους προβάλουμε κομμάτια από τον εαυτό μας που δεν διαθέτουμε. Π.χ αν κάποιος ζωγραφίζει καλύτερα από μας και εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι διαφορετικό ή καλύτερο προτιμούμε να υποβιβάσουμε το δικό του έργο ώστε να μην αναγκαστούμε να παραδεχθούμε ότι εμείς δεν το κάνουμε σωστά.
Ο ανταγωνισμός μεταξύ των ανθρώπων έχει να κάνει και με την άνεση που έχουμε να επεξεργαστούμε τις λέξεις έπαινος και ιδιαιτερότητα. Είναι πολύ σημαντικό να αναγνωρίζουμε τις θετικές πλευρές των άλλων και να τις επαινούμε και όχι να ψάχνουμε εξονυχιστικά να βρούμε τι λάθος έκανε κάποιος για να του το προβάλουμε. Η σύνδεση του επαίνου προς τους άλλους πολλές φορές σχετίζεται με την παραδοχή της δικιάς μας αποτυχίας και για αυτό γίνεται αρκετά δύσκολο να το παραδεχθούμε. Το να μην λέμε μια καλή κουβέντα στην προσπάθεια ή στην πρόθεση του άλλου να μας βοηθήσει έχει να κάνει με τις ανικανοποίητες ανάγκες μας για αναγνώριση και κυριαρχία.
Ένα άλλο σημαντικό κεφάλαιο σχετίζεται με τα προνόμια που έχουμε λάβει σαν παιδιά τα οποία μας ακολουθούν και στην μετέπειτα ζωή μας. Είναι σημαντικό τα παιδιά μας να έχουν ξεκαθαρίσει την διαφορά των προνομίων και των δικαιωμάτων που λαμβάνουν στην ζωή. Κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να λειτουργεί με βάση αυτά που του ζητούν αλλά μόνο με αυτά που μπορεί και θέλει να δώσει. Έτσι αποφεύγουμε εγωιστικές συμπεριφορές που ζητούν να λαμβάνουν όλο και περισσότερα προνόμια σε μορφής υποχρέωσης. Π.χ είναι υποχρέωση σου να μου έχεις το φαγητό μου ζεστό κι αν δεν το κάνεις θα σε μειώσω για να σου δείξω την ανεπάρκεια και την ανικανότητα σου…
Η ευγνωμοσύνη στα δώρα που μας δίνουν οι άλλοι αλλά και η καλοπροαίρετη ματιά προς τρίτους ξεκινά πρώτα από όλα από την αναγνώριση και την αυτοεκτίμηση που έχουμε εμείς για τον εαυτό μας. Αν μέσα μας έχουμε ξεκαθαρίσει ποιοι είμαστε, ποιες είναι οι δυνατότητες μας, τι μπορούμε να καταφέρουμε και τι θα πρέπει να προσπαθήσουμε ακόμα, τότε θα δούμε και τους γύρω μας με διαφορετική ματιά. Κάθε ένας από εμάς έχει δικαίωμα στο λάθος, κάθε ένας από εμάς έχει δικαίωμα να βελτιώσει τομείς στην ζωή του που χρειάζονται βελτίωση, κάθε ένας από μας έχει το δικαίωμα να μην είναι τέλειος αλλά ούτε και αρκετά καλός σ όλα.
Η λύση λοιπόν είναι να φερθούμε θετικά και με ανιδιοτέλεια ως προς τον συνάνθρωπο μας όχι μόνο για να πάρουμε μέσα από αυτά που θα δώσουμε αλλά και για να εξελιχθούμε ως προς την αυτογνωσία μας χωρίς να μειώνουμε και να ακυρώνουμε τον συνάνθρωπο μας. Καταλαβαίνοντας τις ανάγκες των άλλων καταλαβαίνουμε και τις δικές μας αφού «φορώντας» τα παπούτσια τους αντιλαμβανόμαστε καλύτερα πως μπορεί να νοιώθει κάποιος που βρίσκεται στην θέση αυτή.
Όλα αυτά βέβαια γίνονται με σκοπό να αποφύγουμε την μείωση, την ακύρωση και τον εξευτελισμό της ανθρώπινης ύπαρξης καθώς και την αποτροπή πικρόχολων σχολίων που τρέφονται αποκλειστικά και μόνο από πικρόχολους ανθρώπους.
