ΠΕΖΟΣ ΛΟΓΟΣ 
Anna Xatzimixali Τα αγρίμια
Μανία που έχουνε οι άνθρωποι να κρύβουνε τ’αγρίμια που’χουν μέσα τους. Να τα καταχωνιάζουνε στο πίσω – πίσω μέρος του μυαλού τους κι’ άλλες φορές να τα στριμώχνουνε λίγο παραδίπλα απ’την καρδιά τους. Κάποιες άλλες φορές πάλι να τα κουκουλώνουνε με το δέρμα τους και εκείνο από αντίδραση να ανατριχιάζει. Μάσκες φορούν στ’αγρίμια τους χαμογελαστές με όψη ευγενική οι άνθρωποι. Τα εξημερώνουν, τα ναρκώνουν να είναι ήσυχα, να μην τους ενοχλούν, να μην ζητάνε, να μην επιθυμούν. Τα μαθαίνουν να αγαπάνε το κλουβί τους, τους λένε ότι είναι ασφαλή πίσω από τα κάγκελα και ότι έξω από αυτό δεν έχουνε ελπίδα. Τα μαστιγώνουν τα αγρίμια τους οι άνθρωποι, τους παίρνουν τον αέρα, τα σφίγγουν με λουριά να μην μπορούν βήμα να κάνουνε, ατάιστα τα αφήνουνε να μην δυναμώνουν. Τα αφήνουν να λιμοκτονούν, να αδυνατίζουν και λίγο πριν τα αφήσουν να πεθάνουνε σκύβουν το κεφάλι ζητώντας τους ενοχικές συγγνώμες. Και κάπως έτσι συνεχίζουν να ζουν συμβατικές ζωές οι άνθρωποι. Να ξυπνάνε στις 7 κάθε πρωί μηχανικά, να πηγαίνουν στις δουλειές τους με κενό στο βλέμμα, να γελούν νευρικά ενώ οι ψυχές τους κλαίνε και να λένε ότι είναι καλά ενώ μέσα τους πενθούν τα χαμένα τους όνειρα, εκείνα τα αγρίμια…
Εύα Κοτσίκου