Ένας άντρας αγαπά με άγνοια κινδύνου και περίσσευμα ψυχής

Ένας άντρας, σου σκουπίζει τα δάκρυα, δίχως να του πεις τι έχεις..
Κάθεται απλά δίπλα σου και αφουγκράζεται τον πόνο σου.
Ένας άντρας, βουτάει την απελπισία σου στα χέρια του, χωρίς να ρωτάει ποιος σε έκανε δυστυχισμένη..
Ξέρει μονάχα πως να σε κάνει εκείνος ευτυχισμένη.
Ένας άντρας, σου παίρνει πρώτα τον πόνο απο τα μάτια με τα φιλιά του και ύστερα σου παίρνει τα χέρια και τα κρατάει σφιχτά πανω του ώσπου να λιώσει και η τελευταία αμφιβολία σου.
Ένας άντρας,
Δεν μιλάει πολύ!
Ίσως δεν καταλαβαίνει πάντα τις σιωπές σου και τις παύσεις σου, όμως κάνει οτι κατανοεί..
Σου χαμογελάει απέραντα,την ίδια στιγμή που η εξίσωση στο μυαλό σου δεν έχει αποτέλεσμα .
Ένας άντρας, ξυπνάει πρώτα απο εσένα και  κατεβάζει τον  ήλιο να κάνει παρέα στα μάτια σου.

Έτσι αγαπάει ένας άντρας.
Αγνά, παιδικά, απόλυτα. Με άγνοια κινδύνου και με περίσσευμα ψυχής..
Αγαπάει για να αγαπήσει, χωρίς να μετράει ποσο θα αγαπηθεί.
Χωρίς να υπολογίζει έως πότε θα αγαπιέται.
Σαν όλοι οι υπόλοιποι άντρες να παίρνουνε ..
Την μορφή του.
Σαν πατέρας, σαν φίλος,  σαν αδελφός.
Σαν εκείνον τον άντρα..
Τον δικό σου!

~ Οι άνθρωποι μου ~

Εμένα οι άνθρωποι μου.. Με αγάπησαν σαν καλοκαίρι.. Με πόνεσαν σαν φθινόπωρο.. Γεμάτο απο λύπες.. Με ξημέρωσαν.. Με ένα χειμώνα αγκαλιά. Και με ξέχασαν την άνοιξη. Εμένα οι άνθρωποι μου.. Ήτανε γάζες.. Για να μην ακουμπάω.. Τις πληγές μου. Οι άνθρωποι μου.. Ήτανε άσπρα πουλιά.. Καθισμενα στην άκρη .. Της καθε μέρας μου. Κοράλλια ήτανε.. Στον βυθό .. της ταραγμενης θάλασσας.. Που πνιγόμουνα κάθε φορά.. Που κολυμπούσα. Εμένα οι άνθρωποι μου.. Δεν είχανε όνομα.. Τους ονόμαζα .. Ζωή μου.. Και με βύθισαν.

~ΣΥΓΝΩΜΗ ΜΠΑΜΠΑ ~

Συγνώμη μπαμπά.. Που δεν πέταξα σαν αετός όπως με προόριζες να γίνω. Συγνώμη που έμεινα ένα τόσο δα μικρό σπουργίτι .. Που το πέταγμα του δεν φτάνει πέρα απο την φυλακή αυτή.. Και που το κελάηδημα του είναι τόσο αδύναμο να ξημερώσει .. Τον κόσμο τούτο. Συγνώμη γιατί τα φτερά μου τα λαβώσανε στην διαδρομή άπειρες φορές.. Ενώ εσύ μου τα έδωσες αστραφτερά και γερά. Συγνώμη που δεν μεγάλωσα ποτέ τόσο.. Ώστε να μάθω να ζω στον δικό μου ουρανό αλώβητη κ μόνη. Όμως θέλω να είσαι περήφανος για μένα. Δεν έμαθα να πετάω μακριά.. Όμως δεν τσάκισα κανέναν να περάσω. Δεν έμαθα να φυλάγομαι και λαβώνομαι.. Όμως δεν πλήγωσα ποτέ να επιβιώσω. Δεν με ζήλεψαν ποτέ οι μεγάλοι ουρανοί να τους στολίσω .. Με τα μικρά μου φτερά. Όμως ταξιδεύω χαμηλά και με περηφάνεια .. Στους δικούς μου χάρτες.. Στις δικές μου διαδρομές. Ανήμπορη να ακουμπήσω δίπλα στον Θεό που με ονειρεύτηκες.. Αλλά ικανή να τον νιώθω και να τον ευγνωμονώ.. Εδώ μεσοπέλαγα που εχω μάθει να σεργιαναω.. Και να πετάω ταπεινά.. Μπαμπά.

Η συγχώρεση είναι αγιασμός που βουτάς την ψυχή σου. Συγχωρώ δεν σημαίνει έχω πάψει να μισώ.Συγχωρώ σημαίνει πέθανα και ξαναγεννήθηκα. Σημαίνει να κυοφορείς τον άλλον και να τον γεννάς αθώο.Αυτό σημαίνει! Σημαίνει.. Να κοιμάσαι βράδια ολόκληρα παρέα με μαύρα πουλιά που φτερουγίζουνε στο μαξιλάρι σου και να ξυπνάς δίπλα σε περιστέρια. Να τρυπάει η λύπη το κορμί σου με καρφίτσες και εσύ να μπορείς να το αλείψεις με λάδι. Να σε έχει προδώσει,σκοτώσει,τσαλακώσει και να κρατάς σφιχτά τα ίδια χέρια που σου έκαναν το κακό. Να έχεις κρατήσει με καρφιά τα μάτια σου ανοιχτά για να σηκωθείς να ντυθείς να περπατήσεις,προδομένη και λυγισμένη από την αδικία ,αλλά να φιλάς τα δικά του μάτια σαν φυλαχτό. Να ματώνει η ψυχή σου από την αδικία και να προσεύχεσαι για εκείνον,να μην πονέσει ποτέ όσο εσύ! Να πεθαίνει πρώτα το κορμί από την ψυχή στην θύμηση του.. Και μετά να ζωντανεύει και να εκλιπαρεί να τον νιώσει! Συγχώρεση δεν είναι να ακούσεις μια συγγνώμη και να προχωρήσεις . Είναι να μπορέσεις να τον αγκαλιάσεις πάλι με τα χέρια ανοιχτά σαν τυφλή! Η συγχώρεση τα σκεπάζει όλα τα λούζει με αγάπη και τα ξημερώνει από τα σκοτάδια τους. Σε συγχωρώ .. Όχι μόνο γιατί σε αγαπάω.. Ούτε μονάχα επειδή σε θέλω. Αυτό θα ήταν αποτυχία! Σε συγχωρώ γιατί ΜΠΟΡΩ . Και αυτό είναι η μεγαλύτερη δύναμη μου.. Και η δική μου λύτρωση!