Ορίζοντες Τέχνης

Θα σου μιλώ αχόρταγα μες στη σιωπή κι έπειτα θα γράφω λέξεις σαν κραυγές απόγνωσης πάνω στο χαρτί ή σε μια οθόνη ή θα στα στέλνω τηλεπαθητικά μέσα σε φάκελο σκέψεων και υποθέσεων.
Εξάλλου στην πυραμίδα του δικού μου χαμόγελου, λείπει η κορυφή. Εξάλλου στη λήγουσα της σκέψης σου έρχεται το αφελές γέλιο μου.
Στους παράλληλους δρόμους έμαθα να τοποθετώ γέφυρες. Στα δύσκολα λόγια έμαθα να βάζω μακρές παύσεις και ζεστά βλέμματα.
Θα σου μιλώ μ’ ένα μολύβι, τόσο δα μικρό από την πολλή χρήση, και μ’ ένα χαρτί φθαρμένο από τα δάκρυα, τις ελπίδες και τη μοναξιά που έπεσαν πάνω του.
Στους μεγάλους αποχωρισμούς, έχω μάθει να βάζω ψυχή και να κρατώ όσα αγαπώ πραγματικά μέσα μου βαθιά.
Στα δυσανάλογα κεράσματα αγάπης, έχω μάθει να δίνω δίχως να σκεφτώ το κόστος, δίχως να μετρήσω τη ζάλη του λίγου που τις μέρες με συντροφεύει. Δίνω, δίνω, δίνω, ώσπου κάποια στιγμή μπορέσω να στερέψω… ώσπου το μολύβι μου δε θα υπάρχει πια για να σου μιλήσει… ώσπου το χαρτί δε θα έχει άλλο χώρο και σκιστεί ολότελα… ώσπου οι γέφυρες γκρεμιστούν μπρος στο αδιέξοδό σου…

Σχόλια

σχόλια