ΠΕΖΟΣ ΛΟΓΟΣ 
Anna Xatzimixali Την αχαριστία πολλοί αγάπησαν, τον αχάριστο ουδείς !
Αν υπάρχει κάτι ή κάποιος που τελικά θα μας ορίσει και θα μας καθορίσει κατά το σύντομο πέρασμά μας από τον μάταιο ετούτο κόσμο, είναι το χειροκρότημα. Οι άνθρωποι κύριοι. Οι άνθρωποι που θα μας ξεχωρίσουν και θα μας επιλέξουν ανάμεσα στο πλήθος, βρίσκοντας τον απαραίτητο χώρο και χρόνο για να μας εντάξουν τελικά στην καθημερινότητά τους.
Αυτοί είναι τα παράσημα και οι περγαμηνές μας. Οι άνθρωποι που μέσα από τις εμπειρίες και τα βιώματά τους έχουν διαμορφώσει τα δικά τους κριτήρια, βάσει των οποίων μας διακρίνουν και μας διαλέγουν. Είναι αυτοί που θα σταθούν δίπλα μας στις αναποδιές μας, θα χαρούν μαζί μας σε κάθε μας νίκη και θα μας υπενθυμίζουν συνεχώς και με κάθε τρόπο το πόσο σημαντικοί είμαστε για εκείνους. Θα στερηθούν για να προσφέρουν, θα σιωπήσουν για να μην πληγώσουν και θα υπομείνουν κάθε δύσκολη στιγμή μας αμβλύνοντας έτσι τις γωνίες τους, κάθε φορά που ο προσωπικός μας κλοιός στενεύει ασφυκτικά.
Επειδή όμως ανέκαθεν ο κόσμος δεν ήταν αγγελικά πλασμένος, υπάρχει και άλλη μια κατηγορία ανθρώπων, ανάμεσα στους οποίους πασχίζει κανείς να διακρίνει τους πρώτους, οι οποίοι με τη σειρά τους γίνονται ολοένα και πιο σπάνιοι. Άλλοι τους χαρακτηρίζουν υλιστές (όχι με την φιλοσοφική έννοια της λέξης), άλλοι υστερόβουλους και άλλοι ωφελιμιστές. Παρ ‘όλα αυτά, οι άνθρωποι που έχουν μάθει να μη στρογγυλεύουν τις λέξεις τους και να μην ωραιοποιούν πράγματα και καταστάσεις, εφηύραν μια λέξη που τους χαρακτηρίζει πλήρως και καθολικά, “αχάριστοι”.
Είναι αυτοί που θα διακρίνουν την ιδιότητά κάποιου να είναι αρεστός και γενικά αποδεκτός και θα τον προσεγγίζουν με μόνο σκοπό το όφελος. Θα τον θαυμάσουν, θα τον δοξάσουν, θα τον αποθεώσουν και μόλις ακούσουν το πρώτο “όχι” να αναδύεται απ’ τα χείλη του, θα ξεχάσουν όλα όσα “ναι” προείπε και θα γαντζωθούν από αυτό υστερικά. Ο εκθειασμός θα γίνει αδιαφορία, η αδιαφορία λήθη και στη συνέχεια κακία που θα εκδηλώνεται σταδιακά με τη μορφή εμμονής.
Πρόκειται για ανθρώπους με διαταραγμένο ψυχισμό που αναζητούν διακαώς την επαλήθευση. Ζουν από την αποδοχή των άλλων και κάθε φορά που κάποιος σταματά να τους την εκφράζει καταφεύγουν για ηθική υποστήριξη αλλού. Τώρα, αν αυτό το “αλλού” έχει και κάποια προσωπική εμπάθεια η οποία τρέφει τη δική τους, είναι πέρα για πέρα ικανοποιημένοι. Όπως και να’ χει όμως, οποιοσδήποτε νέος άνθρωπος στη ζωή τους είναι περαστικός.
Είναι χαρακτηριστικό τους γνώρισμα τα μεγάλα και θορυβώδη λόγια, η επιτηδευμένη αυτοπροβολή, η αυξημένη διάθεση για ίντριγκες και παρεξηγήσεις και η ακόρεστη ανάγκη να επαληθεύει κανείς πάνω τους αυτό το οποίο θα ήθελαν να είναι.
Θα σας συστηθούν ως καλοί Σαμαρείτες, θα λειτουργήσουν ως Ιούδες και θα αποχωρήσουν τελικά σαν Φαρισαίοι και Γραμματείς όταν οι υπηρεσίες σας προς το ευερέθιστο “εγώ” τους λάβουν τέλος.
Η αχαριστία λοιπόν είναι τρόπος ζωής, όχι ελάττωμα. Δεν μετριάζεται, δεν περιορίζεται και σε καμία περίπτωση δεν θεραπεύεται. Γεννιέται κανείς με αυτή και είναι καταδικασμένος να ζει μαζί της εφ’ όρου ζωής. Συνεπώς, εφόσον οι άνθρωποι πάντα θα μας εκπλήσσουν, ας επιλέγουμε λίγο πιο προσεκτικά ποιους βάζουμε στη ζωή μας και ας λέμε που και που και κανένα “όχι”.
Τα μεγάλα στόματα και οι κενές προσωπικότητες υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν. Μη μας κερδίζουν. Άλλωστε, ιστορικά αποδεδειγμένα, οι μεγαλύτεροι προδότες υπήρξαν ανέκαθεν γλοιώδεις.
