Ορίζοντες Τέχνης

Το σημαντικότερο σωζόμενο αρχαίο θέατρο, το Θέατρο της Επιδαύρου συγκεντρώνει κάθε χρόνο χιλιάδες επισκέπτες, τόσο κατά τη διάρκεια παραστάσεων, όσο και εκτός αυτών. Βρίσκεται στο νοτιοανατολικό άκρο του ιερού που ήταν αφιερωμένο στο θεραπευτή θεό της αρχαιότητας, τον Ασκληπιό, στο Ασκληπιείο Επιδαύρου.

Ιστορικά Στοιχεία

Στρατηγικά τοποθετημένο στην εύφορη πεδιάδα Αργολίδας της ανατολικής Πελοποννήσου στην Ελλάδα και ευλογημένο με ήπιο κλίμα και φυσικές πηγές, το ιερό του Ασκληπιού στην Επίδαυρο ήταν ένα σημαντικό ιερό κέντρο τόσο στην αρχαία ελληνική όσο και στη ρωμαϊκή εποχή.

Η Επίδαυρος πήρε το όνομά της από τον ήρωα Επίδαυρο, γιο του Απόλλωνα. Ήταν κατοικημένη από τους νεολιθικούς χρόνους, ενώ ο πρώτος σημαντικός οικισμός βρέθηκε στη μυκηναϊκή εποχή. Έχουν ανασκαφεί οχυρώσεις, και θολωτοί τάφοι που χρονολογούνται ήδη από τον 15ο αιώνα π.Χ., παρόλο που τον 12ο αιώνα π.Χ. η Επιδαύρος Λιμέρα, με το λιμάνι της που το συνδέει με το εμπορικό δίκτυο του Αιγαίου, άκμασε ιδιαίτερα.

Η παλαιότερη περιφερειακή λατρεία της θεότητας Μαλέατα εξελίχθηκε στην μεταγενέστερη λατρεία του Απόλλωνα, στον οποίο δόθηκαν παρόμοια χαρακτηριστικά. Ωστόσο, ήταν ο Ασκληπιός τον οποίο οι Επιδαύροι πίστευαν ότι γεννήθηκε στο κοντινό όρος Τίθιο ο οποίος προτιμήθηκε τελικά από τον 5ο αιώνα π.Χ. μέχρι τις ρωμαϊκές εποχές τον 4ο αιώνα μ.Χ. Πιστεύεται ότι κατέχει μεγάλες θεραπευτικές δυνάμεις (που έμαθε από τον πατέρα του Απόλλωνα), αλλά και εκείνες της προφητείας. Ο θεός του Ασκληπιείου δεχόταν επισκέπτες από όλη την Ελλάδα, κυρίως εκείνους που αναζητούν ανακούφιση των παθήσεών τους είτε με θεία παρέμβαση είτε με φάρμακα από τους ιερείς. Το ιερό χρησιμοποίησε τον πλούτο που αποκτήθηκε από αφιερώσεις από τους προσκυνητές για να χτίσει ένα εντυπωσιακό συγκρότημα κτιρίων και να χρηματοδοτήσει μεγάλα έργα τέχνης για να ομορφύνει το κέντρο. Πράγματι, πολλές από τις προσφορές που δόθηκαν ήταν έργα τέχνης όπως αγάλματα, κεραμικά αγγεία, τρίποδα και ακόμη κτίρια.

Στην περιοχή αυτή κατασκευάστηκαν στον 4ο αιώνα π.Χ. (370-250 π.Χ.), μεγάλα κτήρια, που περιελάμβαναν δύο μνημειώδεις εισόδους (Προπύλαια). Ένας μεγάλος ναός (380-375 π.Χ.) με την τυπική δωρική διάταξη 6×11, που περιείχε ένα χρυσελεφάντινο άγαλμα μεγαλύτερο από το μέγεθος του καθισμένου Ασκληπιού (από τον Θρασύμεδο) και με αετώματα που απεικονίζουν στα αγάλματα την Αμαζονομία και την Πολιορκία της Τροίας, και ναοί αφιερωμένοι στην Αφροδίτη (320 π.Χ.), την Άρτεμη και τη Θέμιδα, μια ιερή βρύση, η Θυμέλη, (360-330 π.Χ.) – ένα στρογγυλό μαρμάρινο κτίριο αρχικά με 26 εξωτερικούς δωρικούς κίονες, και ένα μυστηριώδη υπόγειο λαβύρινθο, ίσως με φίδια που συνδέονταν με τον Ασκληπιό, το περίστυλο Άβατο (ή Εγκοιμητήριον) όπου οι ασθενείς περίμεναν όλη τη νύκτα για θεϊκή παρέμβαση και θεραπεία, αλλά και άλλοι ναοί, στοές, γήπεδο, παλαίστρα και μεγάλα γυμνάσια.

Το Αρχαίο Θέατρο

Ένα από τα σημαντικότερα κατασκευάσματα της εποχής ήταν το θέατρο 6000 θέσεων (340-330 π.Χ.). που χρησιμοποιήθηκε στα πλαίσια του φεστιβάλ Ασκληπιεία, που ιδρύθηκε τον 5ο αιώνα π.Χ. και διοργανωνόταν κάθε τέσσερα χρόνια για να γιορτάσει το θέατρο, τον αθλητισμό και τη μουσική. Το θέατρο, με προσθήκες του 2ου αιώνα έφτασε τα 55 επίπεδα θέσεων και χωρητικότητα ίσως 12.300 θεατών, με αποτέλεσμα να γίνει ένα από τα μεγαλύτερα, αν όχι το μεγαλύτερο, θέατρο στην αρχαιότητα.

Το θέατρο της Επιδαύρου είναι διάσημο για την ακουστική του. Οι θεατές στο πάνω διάζωμα είναι γνωστό ότι ακούν τους ηθοποιούς στη σκηνή χωρίς καμία ενίσχυση. Και το 2007, το μυστήριο της εξαιρετικής ακουστικής ποιότητας του θεάτρου λύθηκε. Αρχικά, θεωρήθηκε ότι η θέση της δομής ήταν η αιτία – χτίστηκε στην πλαγιά του όρους Κυνοντίου σε κλίση 26 μοίρες. Ωστόσο, ερευνητές από το Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Γεωργίας ανακάλυψαν ότι, ενώ αυτό είναι εν μέρει αληθινό, ο πραγματικός λόγος είναι τα ίδια τα καθίσματα. Τα βήματα λειτουργούν ως «ακουστικές παγίδες», φιλτράροντας οποιοδήποτε θόρυβο του περιβάλλοντος δημιουργώντας ένα φαινόμενο που ονομάζεται «εικονικό βήμα», το οποίο επιτρέπει μεγαλύτερη σαφήνεια του ήχου, καθιστώντας ευκολότερο για τους θεατές στις πάνω σειρές να ακούσουν τι συμβαίνει στη σκηνή.

Ο σύγχρονος επισκέπτης μπορεί να εντοπίσει με ακρίβεια τα βασικά μέρη του θεάτρου. Η ορχήστρα, ο επίπεδος κυκλικός χώρος που χρησιμοποιούνταν από τους χορευτές και το χορό, περιβάλλεται από μια στενή μαρμάρινη λωρίδα. Το έδαφός της είναι στρωμένο με πατημένο χώμα και στη μέση υπήρχε ένας βωμός. Πίσω από την ορχήστρα βρίσκεται η σκηνή, από την οποία σώζονται μόνο τα θεμέλια. Στην αρχή, οι ηθοποιοί έπαιζαν μέσα στην ορχήστρα, και τα σκηνικά αποτελούνταν από ζωγραφιστούς πίνακες που τοποθετούνταν σε περιστρεφόμενα τριγωνικά πλαίσια στην περίμετρο. Αργότερα, οι ηθοποιοί άρχισαν να παίζουν στην ίδια τη σκηνή, παραχωρώντας την ορχήστρα στο χορό, και τα σκηνικά μεταφέρθηκαν στους τοίχους της σκηνής.

Το σκηνικό οικοδόμημα αποτελείτο από μεγάλη αίθουσα με τέσσερις πεσσούς στον κεντρικό άξονα και 2 τετράγωνα δωμάτια στα άκρα. Το προσκήνιο είχε πρόσοψη με 14 πεσσούς – ημικίονες. Στο λογείο οδηγούσαν εκατέρωθεν δύο αναβάθρες. Στις παρόδους υπήρχαν μνημειώδεις διπλές πύλες. Κτίσθηκε σε δυο οικοδομικές φάσεις. Κατά τη διάρκεια της πρώτης, στο τέλος του 4ου π.Χ αιώνα κατασκευάσθηκαν η ορχήστρα, το κάτω διάζωμα και το σκηνικό οικοδόμημα στο «Προ – Ελληνιστικό» στάδιό του. Στη δεύτερη φάση, μέσον 2ου π.Χ αιώνα, το κοίλο επεκτάθηκε προς τα πάνω και η σκηνή πήρε την «Υστεροελληνιστική» μορφή της. Το θέατρο, φιλοξενούσε μουσικούς και ωδικούς αγώνες και παραστάσεις Αρχαίου Δράματος.

Το κοίλο του θεάτρου, περιλαμβάνει εννέα κερκίδες, με 18 σειρές εδωλίων στην κάθε μια. Η τοποθέτηση των εδωλίων πιθανόν να ήταν σταδιακή. Από αυτές, η πρώτη (προεδρία) περιλαμβάνει θρόνους σύνθετους, από τρεις μονόλιθους (σε μια περίπτωση δυο), κατάλληλα λαξευμένους. Οι διαφορές στη λάξευση και στο υλικό, οφείλονται στις μετακινήσεις των μελών, κατά τους μεταγενέστερους της πρώτης τοποθέτησης χρόνους.

Σε χρήση για αρκετούς αιώνες, το θέατρο καταστράφηκε το 395 μ.Χ., καθώς οι Γότροι εισέβαλαν στην Πελοπόννησο. Αργότερα το 426 μ.Χ., ο Θεοδόσιος Β έκλεισε το Ιερό, απαγορεύοντας όλες τις παγανιστικές δραστηριότητες σε ολόκληρη την Ελλάδα, ενώ ο χώρος ήταν μόνιμα εκτός λειτουργίας μετά από σειρά σεισμών.

Το εντυπωσιακό μνημείο παρέμεινε καλυμμένο μέχρι το 1881, όταν έγιναν ανασκαφές υπό την καθοδήγηση της Ελληνικής Αρχαιολογικής Εταιρείας. Και ενώ η δουλειά τους διαπίστωσε ότι η σκηνή δεν υπήρχε πλέον, αποκάλυψαν το αμφιθέατρο, το οποίο ήταν ακόμα σε καλή κατάσταση.

Η ανακάλυψη του αρχαίου θεάτρου ήταν στενά συνδεδεμένη με τα επίμονα αιτήματα για χρήση αρχαίων εγκαταστάσεων για πολιτιστικούς και εμπορικούς σκοπούς. Και έτσι το 1907, έγιναν επισκευές στο δυτικό διάδρομο και τοίχο συγκράτησης. Η αποκατάσταση επαναλήφθηκε σύντομα μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο και επικεντρώθηκε στο να γίνει το μνημείο ασφαλές και κατάλληλο για παραστάσεις. Από το 1938, έχουν εκτελεστεί εκατοντάδες θεατρικά έργα και το 1954 ξεκίνησε το φημισμένο Φεστιβάλ Επιδαύρου, που σήμερα ονομάζεται Φεστιβάλ Αθηνών-Επιδαύρου. Κάθε καλοκαίρι, παίζονται κατά κύριο λόγο αρχαίες τραγωδίες, και πιο σπάνια πιο σύγχρονα έργα, σε Ελληνικές και ξένες παραγωγές. Καθ ‘όλη τη διάρκεια των ετών, το φεστιβάλ έχει κερδίσει δημοτικότητα στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

Σχόλια

σχόλια