Ορίζοντες Τέχνης

Στις ακακίες τις καθαρές καρδιές των πουλιών
να φεύγουν απ’ τα σώματά τους
και να χορεύουν χορούς ανείδωτους.

Στα μεθυστικά αρώματα των λουλουδιών
τις αγριομέλισσες και τις πεταλούδες
να διαγράφουν αιώνιους κύκλους αγάπης.

Στους κορμούς των δέντρων
τα ερωτικά χαράγματα του Μάρτη
και του Απρίλη τα φιλιά απαλά
αφημένα στους μίσχους των κλώνων.

Τις γλυκιές νεραϊδες του Μάη
να κρατούν στα χέρια τους
τα εφτά χρώματα της Ίριδας
σιγοτραγουδώντας τις μπαλάντες των ποταμών…

Αχ! και μέσα σ’ αυτό το φως το γιορτινό,
μόνο εσύ κι εγώ ανθέ της ψυχής μου
ακούσαμε το τραγούδι της άνοιξης.

Μόνο εσύ κι εγώ ακούσαμε
το ανεπαίσθητο θρόϊσμα των ανεμώνων
και των ονείρων την αρχέγονη γέννηση.
Τη θεία μουσική των αστεριών
στο νυχτερινό γύρισμα της γης
και το γέλιο του φεγγαριού ν’ αντηχεί
στις ψηλές κορφές των βουνών.
Τον καλπασμό των άγριων αλόγων
πάνω στο μαντήλι του λευκού σύννεφου,
και του Αυγερινού τα κόκκινα δάκρυα
να χύνονται στη θάλασσα.

Ναι ανθέ της ψυχής μου,
μόνο εσύ κι εγώ γνωρίσαμε
το μυστικό σώμα της άνοιξης…

Από τη ποιητική συλλογή: Ακίνητο Φως

Νίκος Δημογκότσης