ΠΕΖΟΣ ΛΟΓΟΣ 
Anna Xatzimixali Το νέο είδος γυναίκας ..η νεώριμη = νέα + ώριμη
Ένα νέο είδος γυναίκας καθιερώνεται , η νεώριμη.
Σπάνιο, υβριδικό είδος γυναίκας.
Γεννήθηκε από τις στάχτες της «μεσόκοπης» πλην ανήσυχης προγόνου της ενώ την άγγιξε, τυχαία, το ραβδάκι της πρώτης χειραφετημένης, ανεξάρτητης νεράιδας. Δεν κρύβει την ηλικία της, ούτε την διαλαλεί λες και είναι η πραμάτεια της προς πώληση. Η ηλικία, για την ακρίβεια, δεν την αφορά, τη νοιάζει μόνο η γνώση που λαμβάνει από την αδιάκοπη εμπειρία. Είναι μαθητής και δάσκαλος, ταυτόχρονα. Δεν κομπάζει για όσα γνωρίζει και δεν κοπιάζει να αποδείξει ότι μπορεί.
Η νεώριμη είναι το ολόφρεσκο είδος σοφής και κατασταλαγμένης γυναίκας, η οποία μπορεί να δώσει συμβουλές πρεσβύτερης γνώσης στους νεότερους παραμένοντας η ίδια απολύτως ενεργή στο παιχνίδι. Ερωτεύσιμη και αποστασιοποιημένη, χαριτωμένη και επιβλητική, κορίτσι και γυναίκα. Ένα νέο περιούσιο oν ζει ανάμεσά μας.
Δεν έχει ηλικία. Ακροβατεί με μαεστρία ανάμεσα στην αιώνια έφηβη,χωρίς όμως τις κουταβίσιες ανασφάλειες της και στην κατασταλαγμένη γυναίκα των πρώτων –ήντα, έχοντας απεγκλωβιστεί από τις σφιχτές αγκυλώσεις της.
Πατάει γερά στη γη, με πλήρη επίγνωση ότι οι εμπειρίες της είναι τα παράσημά της. Ότι οι όποιες ρυτίδες της είναι τα καλογυαλισμένα αστέρια της αναβάθμισής της σε κάτι πιο μεστό, πιο καλογινωμένο. Και ενώ,ενδεχομένως, μέσα της παραμένει «φρούτο», η έξωθεν μαρτυρία της προδίδει μια ενήλικη ζωντάνια χωρίς ίχνος αυστηρότητας.
Δεν πίνει από το κρασί της σοβαροφάνειας. Απαξιεί να ενταχθεί στο κλαμπ των αποκατεστημένων γυναικών, με ανταύγεια μετριοπάθειας στην κόμη και ξινισμένο βλέμμα σε ό,τι νέο, σε ό,τι ασύμφωνο με το δικό τους data –κυρίως όμως ενθουσιάζεται με τους νέους που «δεν έχουν μέλλον» σύμφωνα με κάποιον παρακείμενο κύκλο γυναικών, οι οποίες δεν είναι νεώριμες, αλλά σκέτο φαρμακομύτες «θείτσες».
Το επιδόρπιο του αυτοσαρκασμού το τιμά δεόντως. Δεν αναπαράγει φτηνούς αστεϊσμούς, δε θίγει συνειδήσεις της ομήγυρης, δεν πετά μπηχτές. Έχει το θάρρος να επιβραβεύσει το ανώτερο και να παράξει ατόφιο και γνήσιο χιούμορ, πρωτογενές, όχι από δεύτερο χέρι, δαγκώνοντας την πίτα του αυτοσαρκασμού με γενναιότητα.
Δεν παιχνιδίζει. Δεν μιλάει με νιανιάρισμα. Έχει δεμένο λόγο και εμπεριστατωμένη άποψη. Συνήθως η άποψή της λοξοκοιτάζει το αουτσάιντερ, επιδοκιμάζει το έσχατο, φλερτάρει με το οριακό. Διότι γνωρίζει ότι η χρυσή αλήθεια βρίσκεται, πάντα, κάπου στη μέση. Οπότε, καλό είναι να έχεις πατήσει τις ακρώρειες, έστω για να δεις πως μοιάζουν. Ωστόσο τα βλέπει όλα σαν να τα βλέπει πρώτη φορά: Με ζωηρό ενθουσιασμό.
Η εικόνα της είναι η χειραψία της. Και η χειραψία της είναι συμβόλαιο.
Αγαπάει τους άντρες. Δε μάχεται τη διαφορετικότητά τους. Έχει επίγνωση της κομπλικέ γυναικείας σκέψης της. Έχει εκτίμηση στην αντρική παρρησία.
Αγαπάει και τις γυναίκες. Δεν πέφτει στη λούμπα της μικρομετρικής ανταγωνιστικής φιλεχθρείας. Όποια μιλάει τη (δύσκολη ομολογουμένως) γλώσσα της είναι οκέι, όποια επιλέγει ντεπασέ μεθόδους έριδας, απομακρύνεται τεχνηέντως. Μόνο αγνές προθέσεις ταιριάζει ασορτί με την κοφτερή της εμφάνιση.
Ανταποδίδει και δεν προδίδει. Μιλάει όταν έχει κάτι να πει, δεν τη βρίσκει με τον ήχο της φωνής της.
Το ντυσιμό της ακούραστο. Δεν συμβιβάστηκε με το βιοτεχνικό χάι των συνομηλίκων της. Δεν συνθηκολόγησε με το αδιάφορο. Ούτε ηγκαρνταρόμπα της αλλά ούτε και η βιβλιοθήκη της.
Τα άσπρα της μαλλιά (όταν τα αφήνει να φαίνονται) είναι το φωτοστέφανό της. Ιερό όσο και η ίδια η ανθρώπινη φύση της.
Γράφει η Έφη Αλεβίζου