Ορίζοντες Τέχνης

Σε παρατηρώ συχνά να τρέχεις, κυρίως γύρω από τον εαυτό σου.

Προσπαθείς να κερδίσεις χρόνο. Τον χρειάζεσαι, λες.
Μόνο για ν’ αναβάλλεις όσα θέλεις να κάνεις, λέω εγώ.

Φοβάσαι να ρισκάρεις με τις πιθανότητες μοιρασμένες.
Θέλεις να γέρνουν υπέρ σου. Όλες για σένα.

Δεν παίζεις αν δεν έχεις εξασφαλίσει τη νίκη.
Πόσο αξίζει, αλήθεια, όταν είναι προκαθορισμένη;

Πόσος φόβος υπάρχει στο “έχασα”;
Πόση ματαιοδοξία κρύβεται στο “κέρδισα”;

Παίξε το παιχνίδι και πες “ένιωσα”.

Νιώσε τόσο τη χαρά όσο τον πόνο, τόσο την ευτυχία όσο τη δυστυχία.

Δώσε την ευκαιρία στην ψυχή σου να επουλώσει τις παλιές πληγές.

Όσο δεν τις εκθέτεις στο φως, σιγοτρώνε εσένα στο σκοτάδι.

Γιατί ό,τι μένει κρυφό, δεν μπορεί να το βρει κανείς.

Ούτε καν εκείνος που θέλει να το γιατρέψει.

Σα να σε βλέπω. Ταράζεσαι στην ιδέα να νιώσεις. Στέκεσαι μουδιασμένος.
Πότισαν τα μέσα σου τρόμο. Έμεινε μόνη η παρόρμηση να πενθεί το ένστικτο.

Κροτάλισε ο θάνατος του αυθόρμητου και το ρίσκο πνίγηκε στη θάλασσα της ατολμίας
Δε θέλεις τους κίνδυνους της ελευθερίας. Μόνο η σιγουριά πως δε θα βγεις χαμένος σε νοιάζει.

Δεν ξέρεις πως έχεις ήδη χάσει το μόνο πράγμα που δεν μπορείς ποτέ να φέρεις πίσω, τον χρόνο.
Χρόνο να ζήσεις μουσκεμένος από στιγμές μέχρι το κόκκαλο.

Το ρήμα νιώθω δεν αρκείται στα λόγια, δε χορταίνει με τη φαντασία.
Απαιτεί να γίνει βίωμα, ανάγκη, θέλω.

Γι’ αυτό να δοκιμάζεις συναισθήματα, να αντιλαμβάνεσαι με τις αισθήσεις σου.

Να προσπαθείς να μάθεις τις γεύσεις του έρωτα, τα άρωμα της προσμονής, τις εικόνες της φυγής, τα αγγίγματα της αγάπης, τα σφυρίγματα της ενοχής.

Να δίνεις στον εαυτό σου αφορμές που μπορεί να γίνουν δυνατές αναμνήσεις ή βαθιές πληγές, μαθήματα ζωής ή αξέχαστες ιστορίες, ανεξίτηλες μνήμες ή θολά στιγμιότυπα.

Κι όταν ο χρόνος στην κλεψύδρα της ζωής σου τελειώσει σε ρωτήσουν:
“Τι έκανες εσύ στη ζωή σου;” , απάντησε τους:

“’Ενιωσα”.

Κείμενο: Ιωάννα Γκανέτσα