Ορίζοντες Τέχνης

Πόσα ρήματα εναλλάσσονται μέσα σου ενώ παλεύεις ν’ αποφύγεις το σωστό;
Το ρήμα ποθώ;

 

Ρήμα δυνατό, σαρωτικό, πέρα από την βασική κλίμακα των λέξεων που περιγράφουν συναισθήματα.
Πέρα από την επιθυμία, πέρα από τη λαχτάρα, πάνω στα άκρα, δίπλα στα όρια σου.
Τεντώνει τη λεπτή κλωστή που κρατά όρθιο ό,τι απέμεινε από τις αντιστάσεις σου.
Πατά τη διαχωριστική γραμμή της λογικής και της τρέλας και χαράσσει πάνω της με την ακρίβεια λεπίδας.
Σε κόβει στα δυο τη στιγμή που εσύ θέλεις να δοθείς ακέραια και ολοκληρωτικά.

Διχάζει τη σκέψη σου, τρελαίνει το κορμί σου, παίζει με τα συναισθήματα σου.

 

Ρήμα έντονο, καθολικό, επιβλητικό.
Κυριεύει το είναι σου, πλημμυρίζει τα μέσα  σου, αγκαλιάζει τη σκέψη σου.
Άραγε ξέρεις την αίσθηση; Έχεις νιώσει το ρίγος;
Έχεις μείνει ξάγρυπνος τα βράδια κάνοντας εικόνα το αντικείμενο του πόθου σου;
Έχεις φλερτάρει με τον κίνδυνο για χάρη του;
Έχεις νικήσεις δαίμονες; Έχεις πουλήσει αγγέλους;
Έχεις αρνηθεί τον παράδεισο για να ζήσεις την κόλαση;

 

Ρήμα καταστροφικό, άγριο, διαπεραστικό.
Τρέφεται από τη σάρκα σου, ζει από την ανάσα σου, ρουφά τη σκέψη σου, γκρεμίζει τα κάστρα σου.
Σε οδηγεί σε επικίνδυνες ζώνες, άγονες γραμμές, άγνωστη γη.
Παρασύρει όποιο συναίσθημα βρει μπροστά του.
Στέκει μόνο, γυμνό. Αυτό και τα δυνατά επίθετα που το συνοδεύουν.
Ρήμα επικίνδυνο, επίμονο, θυελλώδες, σφοδρό.
Ρήμα υπέροχο, κτηνώδες, σαγηνευτικό. Το ρήμα Ποθώ.

 

Το έχεις κάνει κτήμα σου τα βράδια της ανείπωτης λαχτάρας.
Το νιώθεις κάθε φορά που οι λάγνες σκέψεις ξεπηδούν από κάθε κύτταρο του εγκεφάλου σου. Ρέει στις φλέβες σου και κάθε τόσο προκαλεί ταραχή.
Ξεπηδά από τα βάθη των πιο σκοτεινών ενστίκτων σου.
Σε μετατρέπει από κυνηγό σε θήραμα, από θύτη σε θύμα, από κυρίαρχο σε δούλο.
Υποταγμένος στον πόθο, μαγεμένος από την έλξη, αδύναμος μπροστά στο συναίσθημα.

 

Άραγε το έχεις ζήσει κάποια στιγμή; Θα το νιώσεις κάποτε;
Έχεις αισθανθεί ποτέ πως δεν υπάρχει λύτρωση;
Έχεις δοκιμάσει τη φωτιά του; Σε έχει δαμάσει η γοητεία του;
Σε έχει κυριεύσει η δύναμη του ρήματος;

 

Κλέβει τις ήρεμες νύχτες σου, βασανίζει τις μέρες σου, τυραννά το μυαλό σου.
Κουράζεσαι από την αέναη πάλη. Κι όταν ακόμη βγαίνεις νικητής σε μια μάχη, νιώθεις πάλι ηττημένος. Χαμένος στο λαβύρινθο της εμμονής.
Εμμονικός με όσα θέλεις. Κτητικός με όσα δεν έχεις. Τα ποθείς όλα.

 

Άραγε… ξέρεις για τι πράγμα μιλάω; Eχεις νιώσει τα μέσα σου να καίνε;
Έχεις θελήσει ποτέ κάποιον τόσο πολύ; Τόσο που να χορεύουν όλα στο ρυθμό του;
Έχεις πει ποτέ “δεν αντέχω να μη σ’ έχω;”, “δεν μπορώ να μη σε θέλω;”
Έχεις πει ποτέ “Σε ποθώ”;
“Σε ποθώ χωρίς μέτρο, χωρίς όρους, κόντρα σε όλους τους δισταγμούς”;
“Σε ποθώ σαν να μην υπάρχει παρελθόν, παρόν, μέλλον”;
Κι αν δεν το έχεις πει, έχεις βιώσει το ρήμα ποθώ;

Αυτό το ρήμα, το ζωογόνο, το ανήμερο, το ατίθασο, το ανυπότακτο, το ακαταμάχητο.
Αυτό το μικρό, το τόσο ισχυρό δισύλλαβο ρήμα. Το ρήμα ποθώ.

[ Ιωάννα Γκανέτσα]