Ορίζοντες Τέχνης

“Πως μπορούμε να συμπαρασταθούμε σε κάποιον χωρίς να τον πληγώσουμε;”

Τα προβλήματα είναι για τους ανθρώπους. Έτσι λένε συχνά.  Έρχονται και παρέρχονται κι εμείς είμαστε εδώ για να τα αντιμετωπίσουμε. Ποιος όμως είναι ο καλύτερος τρόπος να βοηθήσουμε κάποιον που μας έχει ανάγκη; Η σκληρή κριτική βοηθάει ή είναι ανασταλτικός παράγοντας;

Κάθε φορά που κάποιος αντιμετωπίζει ένα πρόβλημα οι συμβουλές πάνε κι έρχονται άλλες φορές με την μορφή « Στα λεγα εγώ» άλλες πάλι.. «Δεν έπρεπε να το κάνεις αυτό» και τις περισσότερες « Ήταν μεγάλο λάθος » κτλ. Καθώς ξεστομίζουμε αυτά τα λόγια δεν φανταζόμαστε ότι αντί να ανακουφίσουμε τον συνομιλητή μας ..του προσθέτουμε άλλη μια ενοχή για το πώς χειρίστηκε μια κατάσταση.

Πως μπορούμε όμως να συμπαρασταθούμε σε κάποιον χωρίς να τον πληγώσουμε;

Πρώτα από άλλα πρέπει να γνωρίζουμε ότι κάθε ένας έχει την δική του οπτική για τα πράγματα. Αυτό που εμάς φαίνεται δίκαιο, σωστό ή πρέπον στον άλλον φαντάζει άδικο και  λάθος. Κάθε φορά που θα πάμε λοιπόν να ασκήσουμε κριτική σε κάποιον πρέπει να έχουμε υπόψη μας, κάτω από ποιες συνθήκες ενήργησε. Πως ήταν η παρούσα κατάσταση; Μπορούσε να δει καθαρά το πρόβλημα; Τι πιέσεις ένιωθε από το περιβάλλον του και τι συγκρούσεις εσωτερικές είχε;

 Ακόμα και αν οι  προθέσεις μας είναι οι καλύτερες,  πρέπει να προσαρμοστούμε στον τρόπο σκέψης του άλλου, σκεπτόμενοι  όχι με γενικότητες και θεωρίες, αλλά ούτε με γνώμονα τι θέλει ν ακούσει την δύσκολη αυτή στιγμή. Η καλύτερη εναλλακτική είναι να του προσφέρουμε  ένα χέρι βοηθείας για ν ανακουφίσει τον πόνο του. Καμία φορά τα πολλά λόγια κουράζουν και απροσανατολίζουν τον άλλον.

Μια άλλη λεπτομέρεια που κάνει όμως την διαφορά είναι ότι πρέπει να ψυχολογήσουμε τι επιθυμεί ο συνομιλητής μας την δεδομένη στιγμή  που αντιμετωπίζει το πρόβλημα. Μπορεί να  θέλει απλά να ακουστεί ή να επιζητά μια συμβουλή, ορισμένες φορές μπορεί να προτιμά την σιωπή, και άλλες να εξωτερικεύσει αυτό που του συμβαίνει. Σε οποιαδήποτε περίπτωση μην σας φανεί περίεργο η λύση στο πρόβλημα να βρεθεί  μόνη της, μέσα από την διήγηση καθώς το  βλέπουμε πια με διαφορετική ματιά.

 Είναι πολύ  σημαντικό να νοιώθουμε οικειότητα και εμπιστοσύνη στον συνομιλητή μας και να μπορούμε να νοιώθουμε ασφάλεια για την πρόθεση του( δεν έχει σκοπό να μας κριτικάρει αλλά να μας βοηθήσει). Αυτό μπορεί να γίνει μόνο όταν ακούμε προσεχτικά τον άλλον, του δίνουμε χώρο και προσπαθούμε να μπούμε στα δικά του παπούτσια για να δούμε πως περπατάει.

Μια άλλη παγίδα καλοπροαίρετης συμβουλής προς τον άλλον είναι αυτό που λέμε  συχνά «εγώ στην θέση σου έτσι θα έκανα.. ». Αυτό γίνεται με σκοπό  να εξηγήσουμε  ότι και εμείς έχουμε βρεθεί στην παρούσα κατάσταση και μοιραζόμαστε  την εμπειρία μας αυτή. Η διαπίστωση και μόνο μπορεί να ανακουφίσει προσωρινά τον αποδέχτη μας,  καθώς είναι  ένας καλός τρόπος να συνειδητοποιήσει ότι και άλλοι έχουν βρεθεί στη θέση αυτή, και το έχουν ξεπεράσει. Η παγίδα σ αυτή την προοπτική βρίσκεται στην προσπάθεια μας να τον πείσουμε να αντιδράσει κι αυτός όπως εμάς.

Καθώς συνειδητοποιούμε λοιπόν ότι είναι τελικά δύσκολο πράμα να παρηγορείς τον άλλον σε μια άσχημη στιγμή, καταλαβαίνουμε ότι τα εφόδια μας πρέπει ν είναι το ανοιχτό μυαλό και η διάθεση μας να βοηθήσουμε και όχι να   κατακρίνουμε. Σημαντικό είναι να δίνουμε στον συνομιλητή μας μια οπτική αισιόδοξη και ενθαρρυντική (που εκείνη την στιγμή δεν την βλέπει) και να προσπαθούμε να του φωτίσουμε τα σκοτάδια του καθώς  τον οδηγούμε προς το φως!!

της Κατερίνας Μαλλιωτάκη

Σχόλια

σχόλια