Ορίζοντες Τέχνης

Ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου γεννήθηκε στο Καρπενήσι το 1877 και πέθανε στην Αθήνα το 1940 από καρδιακή προσβολή, ενώ πήγαινε με το τραμ σε συνεδρία της Ακαδημίας Αθηνών. Ποιητής, διηγηματογράφος, θεατρικός συγγραφέας, δημοσιογράφος και χρονογράφος, διατέλεσε νομάρχης, διευθυντής της Εθνικής Πινακοθήκης και εξελέγη ακαδημαϊκός. Από το πλούσιο λογοτεχνικό του έργο ξεχωρίζουν οι ποιητικές συλλογές «Πολεμικά τραγούδια», «Πεζοί ρυθμοί», «Θεία Δώρα» διάφορα διηγήματα, καθώς και οι ανταποκρίσεις του από το Παρίσι. Το 1918 μετά την επιστροφή του Βενιζέλου στην Αθήνα και ενώ είχε γίνει αποδεκτή η δημοτική γλώσσα ως η επίσημη γλώσσα του κράτους από την επαναστατική κυβέρνηση της Θεσσαλονίκης, το υπουργείο Παιδείας ανέθεσε στον Παπαντωνίου τη συγγραφή του πρώτου Αναγνωστικού στη Δημοτική. Για πρώτη φορά η εν χρήσει γλώσσα των Νεοελλήνων θα δίδασκε και θα μιλούσε στις νεότερες γενιές. Με την απελευθερωμένη νοσταλγία του παιδιού στις σελίδες τους, με μνήμες της ανοιχτής φύσης απ’ όπου προερχόταν,  «Τα Ψηλά Βουνά» άφησαν να φανεί το πνεύμα του παιδαγωγού Παπαντωνίου.

(από το βιβλίο: Zαχαρίας Λ. Παπαντωνίου, Xελιδόνια-1920]

< οι   δυό  φίλοι >

Ο σκύλος λέει της γάτας:
«Τα νύχια σου ετοιμάζεις,
φυσάς και καμπουριάζεις.
Μα τι έχεις και θυμώνεις;
Ώς πότε οι τσακωμοί;»
Κι εκείνη: «Μη ζυγώνεις,
σε σκίζω στη στιγμή!»

Σχόλια

σχόλια